Striplezers zijn, heb ik de indruk, egalitair. Ze lezen evengoed strips die naar de literatuur of de kunst neigen als simpele vermaaksstrips of pulpstrips, als dat intussen niet achterhaalde karakteriseringen zijn. Het lijkt me dat je elke strip moet beoordelen met in je achterhoofd het doel en de doelgroep: voldoet de strip aan het klaarblijkelijke doel en is het verhaal geschikt voor de doelgroep. Van een strip voor kinderen bijvoorbeeld mag je verwachten dat die goed getekend is, dat de tekeningen de kinderen prettig door het verhaal voeren, maar een knoopsel van verhaallijnen kan voor kinderen niet alleen een uitdaging, maar ook een belemmering zijn en dan schiet de strip zijn doel voorbij.
Natuurlijk probeer ik elke strip recht te doen en het is niet erg als mijn smaak daarbij een rol speelt, als ik die maar expliciet maak. Denk ik. Jarenlang heb ik geschreven over literatuur en dat doe ik nog steeds. Dat heeft wel tot gevolg dat ik nogal veel waarde hecht aan een scenario. Goede tekeningen maken een slecht scenario niet meer goed, denk ik. Aan de andere kant was ik ook als kind een enthousiast striplezer en iets van dat kind zit nog steeds in mij. Het jeugdsentiment ligt altijd op de loer. Ik ben er niet bang voor, maar het kan mijn blik vertroebelen.
Topduo
Hoe heb ik het eerste deel van Jeff Rylander gelezen? De strip wordt gemaakt door een topduo: Willem Ritstier en Eric Heuvel. Mogelijk ben ik milder als ik die namen lees: dan zal het toch wel goed zijn? Of ben ik juist kritischer omdat ik zoveel van hen verwacht?
De reeks heet Jeff Rylander en hij is de centrale figuur. Rylander woont op Curaçao. Daar schrijft hij handleidingen om den brode. Hij moet alimentatie betalen aan zijn ex in Nederland, maar hij heeft al vijf maanden achterstand. In Nederland zitten nog meer schuldeisers op hem te wachten.
Hij kan op het eiland niet rustig leven. Van tijd tot tijd brengt hij de nacht door met verschillende vrouwen, die vaak al getrouwd zijn. Daarvoor zouden de echtgenoten hem graag een pak slaag geven. En zijn geldnood heeft ervoor gezorgd dat hij ook hier schulden heeft. Vaak moet hij op zijn scootertje maken dat hij wegkomt.
Daar komt nog bij dat hij een envelop gevonden heeft met een inhoud waar meer mensen interesse voor hebben. En er is ook een man met een foto van Rylander die hier en daar naar hem informeert. Uiteindelijk steekt hij zich steeds dieper in allerlei wespennesten, tot het punt waarop het echt gevaarlijk wordt.
Hoofdpersoon goed neergezet
De figuur van Rylander wordt goed neergezet. Hij is een kleine krabbelaar, maar hij is wel doortastend en niet gauw bang. Vaak gaat hij voortvarend te werk, al mislukt geregeld wat hij onderneemt. Dat maakt hem waarschijnlijk ook sympathiek: hij is menselijk, heeft heel wat tekortkomingen, maar we vergeven die en we kunnen om hem glimlachen.
Om hem heen bewegen zich wat personages, waaronder enkele krachtige vrouwen. Dat zorgt voor evenwicht.
Tekeningen
Op de tekeningen is weinig aan te merken. Ze zijn helder, zoals we van Eric Heuvel gewend zijn en zorgen ervoor dat de vaart goed behouden blijft. Mensen bewegen zich natuurlijk, gezichtsuitdrukkingen kloppen. De inkleuring is stemmig en het hele verhaal heeft echt de setting van Curaçao. Het zou zich niet in Nederland afgespeeld kunnen hebben.
Ritstier heeft de plotlijnen weer goed in zijn vingers. Hier geeft hij iets prijs, daar houdt hij iets achter en zo blijft onze interesse bij de ontwikkelingen. Met plezier heb ik de strip gelezen. Zo uit. Leest lekker.
Achtervolgingen
En toch. Wat bleef hangen waren achtervolgingen, de ene na de andere. Dan duikt deze op waarvoor Rylander zich uit de voeten moet maken, dan de andere. Vaak ontsnapt Rylander, soms niet en dan krijgt hij klappen. Allemaal goed gedoseerd, maar om een of andere reden was het me toch niet genoeg, zo'n serie achtervolgingen door boos kijkende mannen.
De vraag is of dat een mankement van de strip is, of dat het genre me toch wat minder aanstaat. Misschien dat laatste. Het is een avonturenstrip en op dat gebied hebben we het al vaker gezien: raadsels, achtervolgingen en uiteindelijk de ontknoping. Vermakelijk, dat wel, maar misschien voor mij net niet voedzaam genoeg. Zoals een zak chips heel lekker kan zijn, zodat je de zak in één keer leeg eet. Pas achteraf vraag je je af wat je nu eigenlijk gegeten hebt.
Maar dat ik het verhaal met plezier heb gelezen, wil ik niet uitvlakken en ook niet dat het degelijk in elkaar zit. En de figuur van Jeff Rylander is stevig neergezet. Ergens blijf ik wat reserve voelen, maar dat ligt misschien meer aan mezelf dan aan de strip. Ik zou gewoon wat minder chips moeten eten.
Nu moest ik toch echt even het woord egalitair opzoeken omdat ik niet zeker wist wat je ermee bedoelde te zeggen. Ik weet niet of de uitspraak striplezers zijn egalitair, de werkelijkheid verbeeld. Van mijzelf weet ik wel dat ik een enorme brede smaak wat strips betreft heb (net zoals ik dat met muziek heb) dus op mij is het van toepassing. Of een stript me bevalt, kan aan van alles liggen zoals ook mijn stemming dus heel betrouwbaar is die mening niet.
BeantwoordenVerwijderenDeze strip heb ik via een stripblad leren kennen waardoor ik het in stukken gelezen heb (telkens bij een nieuw nummer weer wat bladzijden erbij). Ik had nooit eerder een strip gezien die op Curaçao afspeelt dus dat vond ik gelijk een pluspunt, een verfrissende omgeving.
Die achtervolgingen zijn ook niet zo mijn ding maar net zoals bij het zoveelste ruimtegevecht in Star Trek, er is zoveel wat ik er wel leuk aan vind, dat het me niet heel erg stoort.
Leuk van deze strip vond ik vooral dat de hoofdpersoon niet per se sympathiek of onsympathiek is. Hij is eenvoudigweg en doet wat er in hem opkomt.
Interessant jouw ervaringen hierbij te lezen.