Wie de strip Storm leest, komt altijd in wonderlijke werelden terecht. In deel 33 van De kronieken van Pandarve raakten Storm, Roodhaar en Nomad gescheiden. In deel 34, De jagers van Umatopee denken Roodhaar en Nomad een aanwijzing te vinden voor de aanwezigheid van Storm op de planeet Ondranides, die eigenlijk een grote vuilnisbelt is. Er worden negen bladzijden aan besteed en daarna gaan we over naar een totaal andere planeet Umatopee, waar een weelderige begroeiing is en een rijk dierenleven. De planeet heeft de vorm van een atol. Daar blijkt Storm te zijn.
In de rest van het album volgen we Storm. Helemaal aan het eind van het verhaal is er nog een enkele bladzij waarin we Roodhaar en Nomad zien. Roodhaar en Nomad zijn het dunne lijntje van het doorgaande verhaal. Voor dit album hebben we dat nauwelijks nodig. Iets soortgelijks zagen we in het vorige deel.
Eendagsmensen
Storm is op Umatopee en gaat met een groep jagers op pad om stropers uit te schakelen. Als lezer maak je kennis met de vreemde dieren die rondlopen op de planeet. De jagers verplaatsen zich op een oeroe, een dier dat lijkt op een paard, met de tekening van een zebra en de ossiconen van een giraf. Er zijn trouwens ook girafachtige dieren, die siraf heten. Onderweg komen ze mensachtigen tegen, Khaciata's, worden ze aangevallen door een soort vliegende haaien en vinden ze twee halfen, ook mensachtigen, die maar een enkele dag leven. Dat idee doet denken aan de roman Het leven uit een dag van A.F.Th. van der Heijden.
De halfen zullen in de loop van de dag verouderen. Ze moeten voor hun dood de gruinbomen in de Visnoravallei bereiken. Daar moeten ze begraven worden. Dat is de wens van Moeder Pandarve. Moeders wil is blijkbaar wet, want Storm neemt het op zich om de halfen naar hun laatste rustplaats te brengen. Natuurlijk zijn er moeilijkheden te overwinnen, maar uiteindelijk (spoiler!) lukt het. Avontuur afgelopen.
Scenario
Het verhaal, geschreven door Rob van Bavel, zit goed in elkaar en het houdt je goed bij de les, doordat er steeds weer problemen opduiken die het hoofd geboden moeten worden. Degelijk amusement, maar meer eigenlijk ook niet. De nadruk ligt op de handeling, psychologisch gaat het allemaal niet zo diep. Er is wat lichtheid in humoristische dialogen en dat maakt het allemaal goed verteerbaar, maar het is niet een verhaal dat je aangrijpt of dat je bijblijft. Amusement en dat is het wel. Zoals je van een zak chips alleen maar verwacht dat je lekker door kunt eten tot de zak leeg is, is De jagers van Umatopee een album waarin je lekker door kunt lezen. Je zult je niet vervelen, maar heel erg voedzaam is het niet. Aardig voor tussendoor.
Tekeningen
De tekeningen van Romano Molenaar zijn goed, met soms wat overdrijvingen. Als Storm in zijn cel ligt, de handen achter zijn hoofd, zijn zijn armen wel erg dik gespierd, bijvoorbeeld. De tekeningen zijn over het algemeen vol en ze worden helemaal ingekleurd; het achtergrondwit speelt eigenlijk geen rol. De tekeningen zijn aangenaam voor het oog, de inkleuring is warm. Daar is niet veel mis mee.
Omdat de lijn door de verschillende delen vrij dun is, ligt de nadruk steeds op de gebeurtenissen die de lijn min of meer onderbreken, de hobbels op de weg. Op zo'n manier kunnen er nog heel veel albums verschijnen, die alle min of meer op zichzelf staan en misschien op den duur ook wel verwisselbaar zijn. Ik verveel me nooit bij het lezen van Storm en het is een degelijk gemaakte strip, maar veel meer dan 'heel aardig' kan ik De jagers van Umatopee niet vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten