De strip Storm kent iedereen intussen wel, vermoed ik. Die gaat dan ook al decennia mee: het eerste album verscheen in 1978. Naast Storm vinden we altijd Roodhaar en later voegde ook Nomad zich bij het duo. Intussen is de strip zo populair dat er ook spin-offs zijn verschenen. Een daarvan is De kronieken van Roodhaar.
Ik las ergens dat deze verhalen zich afspelen in de tijd voordat Roodhaar Storm ontmoette. Of dat klopt, weet ik niet. Ik heb het vermoeden dat Roodhaar in het begin andere kleding droeg, een soort dierenhuid. Ze draagt nu een pakje dat veel bloot laat, wat een zwaardvechtster wel kwetsbaar maakt, lijkt me.
Maar goed in dit deel van De kronieken van Roodhaar, het zevende, De parasiet van Danakill, begint heel vredig. Roodhaar helpt mee met de oogst van wiergraan. Dat doet ze met het grote, hertachtige dier de schimmert, waaraan ze zeer gehecht is.
Blinde sjamaan
De boer staat onder invloed van een blinde vrouwelijke sjamaan, Sesotho, die visioenen heeft gekregen over de nadering van Danakillers. Die blijken ook inderdaad te komen, maar Sesotho heeft dat zelf geregeld. Danakillers blijken grote, sprinkhaanachtige wezens te zijn. Ze richten een slachting aan en roven al het wiergraan. Roodhaar wordt gevangengenomen, de schimmert verliest het leven.
Roodhaar is vast van plan de schimmert te wreken en Sesotho ten val te brengen. Dat gebeurt natuurlijk, maar haar situatie is geregeld precair.
Scenario
Het scenario van Robbert Damen zit goed in elkaar. De wereld van de Danakillers is goed uitgedacht, de missie van Roodhaar lijkt ondoenlijk, al krijgt ze wel hulp van de kleine man Fernado, die ook nog een appeltje met Sesotho te schillen heeft.
Door het gevaar dat er voortdurend is, blijft het verhaal spannend. De wereld van de Danakillers kent veel inventieve hindernissen zoals de muur van Inferno (een vuurmuur op zee) en een zoutlabyrint. En het pantser van de Danakillers blijkt Roodhaar te kunnen helpen. Voor op het album staat ze dan ook afgebeeld vermomd als Danakiller.
Bij een reeks wil je een soort doorgaande lijn hebben, maar elk album moet ook wel een min of meer afgerond verhaal zijn. Op het laatste plaatje zien we Roodhaar en Fernado. Mogelijk trekt hij verder met haar. Sesotho is verslagen en waarschijnlijk dood, maar het zou zomaar kunnen dat ze zich toch op een wonderlijke manier nog gered heeft en in een volgend deel weer opduikt.
Tekeningen en inkleuring
De tekeningen van Romano Molenaar doen intussen vertrouwd aan. De inkleuring is vrij hard. Dat geeft wel een soort helderheid, maar soms maken ze een pagina ook massief. De inkleuring van de lucht is vaak fraai gedaan overigens, zeker als een persoon afsteekt tegen die lucht. En er zijn pagina's die het juist van de inkleuring moeten hebben. Daar komt de heftigheid van de gebeurtenissen juist door de inkleuring goed uit.
Bij nauwkeurige beschouwing zijn er bij de tekeningen misschien wat muggen te ziften. De verhouding qua lengte tussen Roodhaar en Fernado is niet overal gelijk. En gezichten zijn niet altijd even breed. Sesotho blijkt op bladzijde 13 een breder gezicht te hebben dan op bijvoorbeeld bladzijde 27 en bij Roodhaar is het gezicht op bladzijde 14 aan de brede kant. In een vechtscène op pagina 29 lijkt Roodhaar ineens ouder, volwassener. Het is overigens een uitstekende tekening, waarin ze meer ruigheid meekrijgt dan in andere tekeningen.
Spannend verhaal
Maar, zoals gezegd, dat zal wel muggenzifterij zijn. De parasiet van Danakill is een spannend verhaal, met veel spectaculaire scènes. Vooral in de passages met veel vuur of veel water kan de inkleurder zich uitleven.
De sleet lijkt nog bepaald niet op de verhalen van Roodhaar te zitten. Ze kan nog heel wat avonturen mee.
Storm 33 - De archivaris van het licht
Misschien heb ik dit al eens eerder geschreven (sorry, erg slecht geheugen) maar als kind was Storm in de Eppo mijn favoriet. Pas op latere leeftijd vond ik de verhalen nogal mager en dat is waarom ik ook gestopt ben met Storm te lezen.
BeantwoordenVerwijderenErvaar jij deze Roodhaar-verhalen wel als inhoudelijk genoeg gewicht hebben of moet het het toch ook vooral van de tekeningen hebben?
De tekeningen zijn natuurlijk geen Don Lawrence, maar ze zijn goed genoeg. Dit deel vond ik in ieder geval weer leuk om te lezen. Zit goed in elkaar. Of dat met de andere Roodhaarverhale ook zo is, weet ik niet. Over Stormverhaal waarover ik eerder schreef, was ik minder te spreken. Te veel een aaneenrijging van gebeurtenissen, te weinig een dwingend verhaal.
BeantwoordenVerwijderen