Yvonne Leenders wordt ouder. Ze is de tachtig gepasseerd en het huis wordt te groot voor haar. Haar man is overleden en ze moet ook afscheid nemen van haar hond Boef. Ze trekt naar een tehuis, Mimosa, maar het is wel wennen.
Dat is de situatie in de strip Kopje onder. Misschien is Yvonne zich er niet eens bewust van dat ze kopje onder dreigt te gaan. Pas als ze een liefhebbende medebewoner treft, zegt ze dat hij haar boven water heeft gehaald. Ze zit weer in een gemeenschap en daar gedijt ze goed, al is niet alles gemakkelijk.
Setting
De setting is niet bijzonder verrassend. We kennen die uit de strip Rimpels van Paco Roca en in de literatuur zijn er natuurlijk de boeken over Hendrik Groen en De laatkomer van Dimitri Verhulst. Over liefde op latere leeftijd tekende Aimée de Jongh Bloesems in de herfst (op een scenario van Zidrou). De tekenstijl van Victor L. Pinel lijkt trouwens wel op die van De Jongh.
Het verhaal biedt zo'n beetje wat je kunt verwachten: in de nieuwe omgeving zijn er mensen die er met elkaar wat van proberen te maken en er zijn mensen die de regeltjes strak hanteren. Yvonne en haar vriendengroep zijn tegendraads, op een goedmoedige manier. Daardoor worden ze sympathiek. Maar er zijn verschillende karakters die maar weinig uitgediept zijn en die goed zijn (verplegende Youssef) of minder goed (de directrice). Daardoor blijven veel scènes steken in eenduidigheid.
Ver van de grenzen
Nergens zoekt het verhaal de grenzen op, nooit moet de lezer rechtop gaan zitten. Er wordt wel kritiek geleverd: de ouderen worden soms als kinderen behandeld. Maar nergens wordt de kritiek bijtend. Tragisch wordt het verhaal maar heel af en toe: als Yvonne afscheid moet nemen van haar hond of als haar kleinzoon op bezoek zou komen, maar meldt dat hij verhinderd is.
Het scenario van Séverine Vidal is me dan ook te veilig, te voorspelbaar. Het vraagt te weinig van de lezer. Dat wil niet zeggen dat Kopje onder een vervelend verhaal is. Het leest best goed, maar de lezer wordt nooit tegen de haren in gestreken. Veel personages deugen en de lezer die zich met hen moet identificeren deugt dus ook. Dat is naar mijn smaak een veel te aangename positie.
Er komen verschillende aspecten van het leven in het tehuis langs, de personages gaan wel voor je leven en het is ook allemaal wel goed verteld. Helemaal geen slechte strip, maar ik had graag meer gevaar gewild, graag meer dwarsheid dan een paar ouderen die hun eigen gang willen gaan.
Tekeningen
Op de tekeningen van Pinel heb ik niets aan te merken. Goed getekend, goed ingekleurd. De vriendelijke houding tegenover de omgeving die spreekt uit het verhaal, vinden we ook terug in de tekeningen. Verhaal en tekeningen zijn met elkaar in overeenstemming.
Kopje onder is een aardige strip, technisch best goed. Maar mij is het verhaal te goedmoedig, te Hendrik Groen, te weinig eigenzinnig. Ongetwijfeld lezers zijn die ervan genieten en dat snap ik ook. Maar ik leg het album even terzijde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten