We schrijven 2323, de huidige wereld is nog wel herkenbaar. Zo staat de Eiffeltoren er nog, maar de stad heet Perris. Verder zijn er robots en er is ook de mogelijkheid om in de tijd te reizen.
Een eigenzinnige drieling is vaak op zichzelf aangewezen, omdat de ouders blijkbaar druk zijn. De kinderen, Emily, Cleo en Axel komen erachter dat hun ouders niet een saai baantje hebben als ambtenaren op het Ministerium voor Technische Controle en Attestatie, zoals ze zeggen, maar dat ze gevaarlijk werk doen. Ze besluiten hun ouders te volgen.
Die ouders, Rik De Ridder en Lynn Moon, hebben soms een klus op te knappen in een andere tijd. Bijvoorbeeld in de tijd van de kruisvaarders. Na afloop wissen ze de geheugens van de mensen met wie ze te maken hebben gehad, zodat die zich hen niet kunnen herinneren.
Dat is de situatie in de strip Moon, waarvan het eerste deel, Kogel voor een kruisridder is verschenen. Er gebeurt wel van alles, maar toch heb je het idee dat het alleen maar voorspel is en dat het echte verhaal nog moet beginnen.
Het tempo komt als vrij laag over, waarschijnlijk mede door het perspectief. Als lezer weet je al lang wat er met de ouders aan de hand is, maar de kinderen moeten dat nog uitzoeken. Waar ze achter zullen komen is dan geen verrassing meer, alleen de manier waarop. De scenarist, Johan Vandevelde, houdt van de dialogen en soms zitten daar grapjes in, maar vaak vertragen ze en is het te veel geklets tussendoor. Er had best wat in gekapt mogen worden en de snelheid had in ieder geval omhoog gemoeten.
Af en toe zit er een vreemde zin in de tekst, zoals: 'Met dit wapen zijn uw soldaten, doch in de minderheid, onoverwinnelijk.' 'Doch' betekent 'maar' en als je dat invult, merk je hoe vreemd de zin loopt. Er wordt bedoeld: 'ondanks dat ze inde minderheid zijn. Het Latijn van de kruisvaarders laat ook te wensen open. 'Deus volt!!' brult er een, in plaats van 'Deus vult!'
De tekeningen van Stephan Louwes zijn wisselend van kwaliteit. De openingspagina is mooi gedaan: een blik op de stad, introductie van Rik en Lynn, mooie schaduwwerking en de lezer heeft vragen, waardoor hij of zij verder wil lezen.
Verderop zijn er soms uitglijders: de binnenkant van een metro die veel te breed is, verhoudingen die niet kloppen, veel te dramatische schaduwpartijen, niet overtuigende vechtscènes. . De tekeningen zijn in zwart, wit en grijs en dat is vaak wel goed gedaan; je mist de kleur niet. Het lijntje waarmee Louwes tekent is vrij dun en niet zo strak. In de lijnvoering zelf zit niet zo veel expressie. Daar had naar mijn smaak wat meer kracht van mogen uitgaan.
Achter in dit deel is een dossiertje opgenomen, met een karakterisering van de personages en enkele schetsen in potlood plus een geïnkte tekening. Dat is een mooi extraatje.
Kogel voor een kruisvaarder heeft me nog niet overtuigd. Misschien dat het verhaal in volgende delen meer op gang komt. Ik wacht nog even af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten