De hotelgids (Loes Wijnhoven)

Louisa heeft een relatie met Ivo, maar ze verveelt zich. Als de relatie afloopt, vraagt Ivo: 'Maar hoe moet het dan met onze gids?' Het is de openingszin in de roman De hotelgids van Loes Wijnhoven. Loes en Ivo hadden namelijk het plan om samen een hotelgids te maken: hij de meer zakelijke beoordelingen, zij de meer persoonlijke bijdragen. Louisa besluit om die gids nu alleen te gaan maken. 

Het is voor haar ook een manier om weg te gaan van haar huidige leven en te zoeken naar een bestemming. Ze is klassiek zangeres en ze kan haar agenda een tijdje leeg houden om een tijdje naar hotels in verschillende plaatsen te reizen, van Parijs tot Terschelling en van de Ardennen tot Berlijn. In totaal wil ze tien recensies van hotels hebben. 

Gedoemd te mislukken

Het plan lijkt bij voorbaat gedoemd te mislukken. Wie zit er immers te wachten op een gids met beoordelingen van tien willekeurig hotels? Daarbij komt dat Louisa niet de meest vaardige schrijfster is. Ze schrijft 'schijnbaar' als ze 'blijkbaar' bedoelt en krijgt constructies op papier als 'de schuldgevoelens naar Ivo toe' en zinnen als: 'Wederom wordt mij duidelijk dat de kwaliteit van een hotelovernachting mede wordt bepaald door de mensen die erin voorkomen.' Ze gebruikt het werkwoord 'zich berusten', haalt 'óverstromen' en 'overstrómen' door elkaar en gebruikt soms een foutieve samentrekking ('mijn onderbroek had ik voor het slapengaan gewassen en hing nu te drogen over de verwarming'). 

Dit soort slordigheden zijn niet zo storend, omdat ze ook wel passen bij de verteller, die wel meer in haar leven niet op orde heeft en eigenlijk de hele roman lang aan het improviseren is. Van die hoofdpersoon moet de roman het overigens ook hebben, want de gebeurtenissen zijn niet bijster boeiend: weer een hotel, weer een man ontmoeten, weer zien dat je je redt met weinig geld. Soms verloopt het verhaal vrij traag en wacht je als lezer op een verplaatsing van de hoofdpersoon. 

De toon is vrij licht en dat werkt. Juist als het minder goed gaat met de hoofdpersoon, zorgt die toon ervoor dat Louise niet zielig wordt, maar dat je wel met haar meeleeft. Op de best momenten krijgt het verhaal iets schrijnends en merk je hoe weinig aanknopingspunten Louise heeft om haar leven vorm te geven. 

Uitleg

Een nadeel is dat de schrijfster dat vaak niet alleen laat zien, maar ook nog gaat uitleggen. Dat expliciet maken van wat er bedoeld wordt, doet behoorlijk afbreuk aan het boek. Een voorbeeld:

Ik dacht dat mijn tiende bestemming de afronding van mijn hotelgids zou betekenen, maar het liep allemaal volledig anders, ik raakte verstrikt in een zoektocht naar wat het betekent om ongebonden te zijn en als de uitkomst is dat ik met lege handen voor de locatie sta waar ik begon, geloof ik niet dat ik het antwoord heb gevonden waar ik op hoopte.

Op een gegeven moment denkt Louisa:

Als ik besloot de hotelgids op herinneringen te baseren, kon ik er dan niet net zo goed fictie van maken?

Dat heeft ze uiteindelijk gedaan, zou je kunnen zeggen, en het resultaat daarvan is het boek dat je aan het lezen bent. 

Zelfwaardering

In de loop van het boek raakte ik de interesse voor de gebeurtenissen een beetje kwijt. De hoofdpersoon en haar zoektocht bleven wel boeien. Louisa heeft het op de middelbare school al lastig (ze blowt al als ze in de brugklas zit), wordt zangeres, maar de waardering van het publiek zorgt niet altijd voor zelfwaardering. Ze vindt die waardering wel bij mannen met wie ze naar bed gaat:

Het was na dit soort avonden dat ik 's nachts nog even de stad in liep om een willekeurige jongen op te pikken, zodat ik in slaap kon vallen naast iemand die me weer het gevoel gaf dat ik volmaakt was, een godin. Ik kon bijna niet meer zonder. De liefde van een vreemdeling na een concert.  

Zoals al eerder gezegd, die uitleg had ik liever niet gewild, maar het geworstel van de hoofdpersoon is wel wat me bij zal blijven. Eigenlijk weet ze niet wat ze nu met haar leven moet. Ze lijkt steeds meer kwijt te raken en misschien moet ze ook wel alles kwijtraken om zonder ballast opnieuw te kunnen beginnen. 

Vasthouden aan het plan

Ze gaat de uitdaging in ieder geval aan. Ze onderneemt de reis waarop ze zichzelf steeds meeneemt. Ze houdt de moed erin, ook als de omstandigheden ontmoedigend zijn. Ze houdt vast aan haar hopeloze plan, zodat er in ieder geval enige lijn in haar leven zit. Daarmee is Louisa een uitvergroting van zo'n beetje elke lezer, vermoed ik, die ook maar moet zien dat hij zijn leven op orde houdt of krijgt, die er ook maar het beste van moet maken. Of, zoals Rawie ooit al schreef: je moet dealen met 'Het hoge doel waarop je had gemikt/het lager doel waartoe je mocht geraken'.

Louisa roept compassie op en je wilt haar als lezer wel volgen. De hotelgids heeft best wat gebreken en ik geloof dat ik het een niet zo goed boek vind, maar de eerlijkheid waarmee Louisa naar het leven wil kijken zal me bijblijven. Ze laat de smoesjes achter zich en maakt het niet mooie dan is. Dit is het leven dus en daar zal ze het mee moeten doen. Dat leven is niet altijd aangenaam, maar het is wel de moeite waard. Het kan zomaar zijn dat Louisa het toch vijf sterren geeft in haar gids. 

Je zou Loes Wijhoven kunnen kennen als de helft van het duo Clean Pete. De hotelgids verscheen bij Das Mag.