De wereld gonst van de meningen. Je ziet het al in de dagbladen, waarin dagelijks aardig wat columns verschijnen en in het weekend is het helemaal raak: cohorten columnisten mogen dan hun mening geven. Niet alleen bij de kranten; er is geen periodiekje meer of er staat een column in. Kijk het maar na: het verenigingsblad van de spruitjeskwekers, het teamkrantje van de zwerkclub, de nieuwsbrief van de basisschool op boeddhistische grondslag of het contactorgaan van de sekswerkers – overal groeit het onkruid van de column.
Columns zijn er niet alleen in gedrukte vorm: bij bijeenkomsten van meer dan zeventien mensen komt er vaak een columnist opdraven. Die mag de mensen vermaken met zijn o zo originele gedachten, hij mag een mening verkondigen die bij de toehoorders ook al leefde en hij mag zelfs uitvaren tegen het publiek. Het is amusement, dus hij hoeft niet serieus genomen te worden. Men applaudisseert toch wel. Uit waardering, of omdat men blij is dat het afgelopen is.
Een column moet persoonlijk zijn. De columnist kan dus zijn particuliere mening ventileren en hij kan vooral ook blijk geven van zijn emoties, want meningen en emoties gaan tegenwoordig goed samen.
De trend om meningen en emoties op de eerste plaats te zetten heeft zich ook doorgezet buiten de columns, bij de nieuwsberichten bijvoorbeeld. Je verwacht feiten, waarheidsvinding, analyse, duiding, maar blijkbaar is die manier van verslaggeving niet sappig genoeg. Zo komen er bij het journaal altijd mensen in beeld die even mogen vertellen hoe verschrikkelijk het ontslag van honderd werknemers is of hoe blij ze zijn dat een coureur gewonnen heeft. Ze mogen in de microfoon roepen dat het schandalig is dat er in Ede Veldhuizen auto’s in brand worden gestoken. Die mensen blijken dan ook altijd te weten wat de juiste aanpak is. Die varieert van 'Opknopen die relschoppers!' tot 'De burgemeester moet oprotten!'
Natuurlijk zijn er nog wel feiten te vinden, maar vaak staan de meningen erbij. Wie een hotel boekt, krijgt niet alleen te lezen welke kamers nog beschikbaar zijn en hoeveel een overnachting kost, maar ook beoordelingen, die elkaar overigens vaak tegenspreken: het personeel was vriendelijk en behulpzaam of juist honds; de kamer keek uit op de vallei of op de snelweg; het ontbijt veroorzaakte diarree op of juist constipatie.
De grootste concentratie meningen treffen we aan op de sociale media, altijd en over elk onderwerp. Als er een piek is in bijvoorbeeld de grofheid van de reacties, wordt daar weer een nieuwsbericht over gemaakt. Zo berichtte het journaal over de racistische en anderszins kwetsende reacties op het toetreden van Sylvana Simons tot de politieke partij DENK.
De hele tijd was het woord ‘Rascisme’ in beeld, met ‘sc’ dus in plaats van met een ‘c’. Ik merkte dat me dat stoorde. Ik ergerde me zo, dat misschien wel een deel van het nieuwsitem aan me voorbijging. Daar schaam ik me voor, maar het gebeurde wel.
Nu iedereen overal en altijd zijn mening kwijt kan, is eigenlijk iedereen columnistje geworden. Goed, je bent daarmee niet meteen een Bas Heijne of een Frits Abrahams, maar je kunt je toch eventjes verwant voelen als je bijdrage likes krijgt op Facebook of geretweet wordt op Twitter. Zoals een jogger zich vergelijkbaar kan voelen met Dafne Schippers, en een middelbare man op de fiets die soepel een heuveltje neemt, voelt zich misschien even Steven Kruijswijk.
Wij hebben allemaal onze mening over bijna alles en we tetteren die vrolijk (of juist boos) rond. Dat recht wil ik niemand ontzeggen. Niet alleen omdat ik niet vergeleken wil worden met Erdogan of Poetin, maar ook omdat ik denk dat het goed is dat mensen laten weten wat er leeft in hen en in hun biotoop.
Maar ik word weleens moe van al die meningen en ik hoef ze niet altijd te lezen of te horen. En eigenlijk hoef ik zo’n mening ook niet altijd te geven. Af en toe kan ik die natuurlijk toch niet voor me houden en dan plaats ik een stukje op mijn weblog. Maar ik ben er na vanavond niet meer maandelijks toe verplicht.
Daarom voelt het ook als een opluchting dat er nu een einde komt aan de reeks columns voor Dante, hoewel ik ze altijd met plezier heb geschreven en voorgelezen. U hebt intussen wel genoeg meningen gehoord.
Het is alleen jammer dat ik het zelfs in mijn laatste bijdrage voor Dante niet kon laten om meningen te verkondigen. Ik weet eigenlijk niet of ik daarmee de strekking van mijn stukje ondersteun of ontkracht. Maar ik ga me daar geen zorgen over maken: mijn columnvakantie is aangebroken.
Foto: Edwin Nieuwstraten
Geen opmerkingen:
Een reactie posten