Het boek van de laatste dagen heeft een duistere aanblik: op de voorkant staat een man die in het zwart gekleed is, bijbeltje in zijn hand, hoed diep in de ogen en naast hem een vervaarlijke hond. Dat belooft weinig goeds.
Op de eerste pagina zien we dezelfde man, in de stromende regen. Eerst alleen zijn laarzen, in een fraai camerastandpunt. Het vreemde is dat hij zijn bijbeltje in de hand blijft houden, ondanks de regen. Het houten huis met de veranda roept meteen beelden op van westerns en dat klopt ook wel: Amerika, negentiende eeuw.
De eerste pagina is sterk neergezet door scenarioschrijver Thierry Lamy en tekenaar Mikaël: je wordt meteen opgenomen in het verhaal, dat je geen gezelligheid belooft. Op de vierde pagina vloeit het eerste bloed.
Belangrijk personage is het meisje Rachel. Ze leest in Het boek van de laatste dagen, van Edgar A. Perry. Die laatste naam kennen we: Edgar Allan Poe gebruikte die toen hij zich inschreef bij het leger. Achter in de strip is het gedicht 'Het lied van de incubus' opgenomen, dat een een deel zou zijn van Het boek van de laatste dingen, Philadelphia 1832. Van Poe is echter uit dat jaar geen poëzie bekend. Ik neem aan dat het een mystificatie is.
Rachel is in ieder geval gegrepen door het boek, ze zal het de hele tijd bij zich houden. De eerste tekst in de strip bestaat uit het begin van 'Het lied van de incubus'.
De duistere man met zijn hond is een prediker; zo doet hij zich in ieder geval voor. Hij draagt de naam Laughton. Al gauw blijkt hij de personificatie van het kwaad te zijn en tegenover hem staat Rachel, die een kind is en daarom bij voorbaat onschuldig. Onwetend is ze niet. Ze heeft het boek waaruit ze het een en ander leert, ze heeft contact met een oude medicijnman, Boa Ogoi, en ze heeft visioenen.
Rachels moeder, Margo, komt onder de invloed van Laughton en Rachel heeft in de gaten dat hij niet deugt. Zij zal het, met de krachten van het licht, opnemen tegen hem, de representant van de macht van de duisternis.
De serie waarvan Het boek van de laatste dagen het openingsdeel is, heet Promise, net als het dorpje waarin de gebeurtenissen zich afspelen. Promise is een vredig dorp, waar nooit wat gebeurt; er is geen sheriff en geen gevangenis, de dominee is overleden. Dit slapende dorp wordt flink opgeschud: er verdwijnt iemand, er wordt iemand beschuldigd van verkrachting en volgens de predikant is de verdachte ook nog bezeten door de duivel. Laughton wordt in korte tijd een invloedrijk persoon in het dorp.
Wat zal er gebeuren met het dorp dat de belofte in zijn naam draagt? Zal het in de greep van de duisternis komen of zal het licht er overwinnen? Daarover zullen de volgende delen gaan.
Het boek van de laatste dingen weet de beklemming goed vast te houden. Dat komt ook door de inkleuring, waarvoor alleen donkere tinten gebruikt zijn. Die tinten verplaatsen je bovendien naar de tijd van oude foto's in sepia of zwartwit.
In de tekst vond ik wel een vreemd elementje: de dominee zegt dat hij de mis zal opdragen en dat zou geen enkele predikant zeggen. Zegt dat iets over de mogelijk katholieke achtergrond van de scenarioschrijver? Of gaat het hier simpelweg om een vertaalfout?
Het is maar een kleinigheidje. Het boek van de laatste dingen is een krachtig begin van wat kan uitgroeien tot een interessante reeks.
Hier vind je de (Franse) trailer voor Promise
Promise 1, Het boek van de laatste dagen.
Uitg. Glénat, Ballon Media
48 blz. hardcover, € 14,95.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten