Een tijdje terug las ik Hoe staat het met de liefde? van Bert Natter. Ik schreef er hier een kort stukje over, waarin ik vertelde dat het boek me niet overtuigde, al had ik me tijdens het lezen niet verveeld. Maar iedere schrijver heeft het recht om beoordeeld te worden op zijn beste werk, en het debuut van Natter, Begeerte heeft ons aangeraakt zou beter zijn. Dat klopt.
Net als zijn tweede boek is het debuut van Natter een humoristisch boek. Er zijn aardig wat schrijvers tegenwoordig die de lichte toon aanslaan. Mij schieten nu Mama Tandoori van Ernst van der Kwast en Alleen maar nette mensen van Robert Vuijsje te binnen. Maar met alleen lichtheid kom je er niet. Mama Tandoori bijvoorbeeld, redt het door de reis die ik-figuur aan het einde van het boek maakt, waardoor hij zijn moeder beter leert begrijpen.
Ook bij Natter is er meer dan alleen de vrolijkheid. De hoofdpersoon, met de onmogelijke naam Lucas Hungthburth, wordt ontslagen als hoofd oude muziekinstrumenten bij een museum en juist dan lijkt hij een bijzonder klavecimbel te ontdekken. Hij reist naar een Gronings dorpje, waar hij kennismaakt met onder anderen de eigenaar, Dembeck, en diens zus Dido.
Als er een Dido is, wordt de tegenspeler bijna automatisch een Aeneas, zeker als er dan ook nog een jachtpartij in het boek voorkomt. Lucas schiet twee pauwen, die tijdens een maaltijd opgediend zullen worden.
Het wordt dan ook een tragische liefdesgeschiedenis tussen Lucas en Dido. Dido blijkt voor eventjes uit een inrichting weg te zijn, maar aanvankelijk weet Lucas dat nog niet. Het is een vondst van Natter om meteen de jij-vorm te kiezen zodra Dido ten tonele verschijnt. Je voelt hoe Lucas naar haar toe gezogen wordt.
De twee verhaallijnen, over het bijzondere muziekinstrument en het bijzondere meisje, zijn tot een mooi koord gevlochten. Ook Lucas' werkgeefster, die hem aan het begin van het boek ontslaat, duikt nog in Groningen op, waardoor het boek alleen maar hechter wordt.
Natter houdt van uitbundige scènes, die neigen naar het absurde. Zo beschrijft hij een maaltijd die volledig uit de hand loopt. Qua sfeer deed me dat wel denken aan passages uit het vroege werk van Renate Dorrestein. Alsof de auteur grijnzend zijn personages in moeilijkheden brengt.
Al met al heeft Natter een boek geschreven dat leest als een trein, dat goed in elkaar zit en dat je ook nog eens bijblijft. Meer hoeft een schrijver niet te doen.
Al maanden voor de vakantie leg ik een altijd veel te hoge stapel aan van boeken die ik dan eindelijk zou moeten lezen. Als jij daar ook mee bezig bent, leg Begeerte heeft ons aangeraakt dan maar op die stapel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten