Elk goed album heeft iets dat je meteen aanspreekt en dat is waarschijnlijk ook wat je na lezing bijblijft. In Het valkenjong is dat hoe een jongen een jonge valk opvoedt en hoe die twee steeds meer bij elkaar gaan horen. Ik moest sterk denken aan de roman Vriend van verdienste (1985) van Thomas Rosenboom, waarin een jongen een kraai temt, en aan De H is van havik van Helen Macdonald, dat ik nooit gelezen heb, maar dat ook over het africhten van een roofvogel gaat. Het valkenjong is overigens ook gebaseerd op een roman: van Jean-Côme Noguès.
Het verhaal speelt zich af in de middeleeuwen. Martin gaat kijken bij een valkennest, waarbij er een jonge valk uit het nest valt. Hij laat hem niet aan zijn lot over, maar neemt hem mee en voedt hem op. Hij wil dat de valk niet zo wordt als de valken van de valkenier van heer Guilhem. Dat zijn moordenaars, die worden afgericht om te doden.
Maar een dorpeling mag geen valk in zijn bezit hebben. Martin valt in handen van de valkenier, die hem zijn valk ontneemt en Martin opsluit. Die ontsnapt en dan volgt er een verhaal van misverstanden, waarin Martin en passant het kasteel redt, maar wel meent dat hij op de vlucht moet blijven.
Plotwending
Aan het eind is er een mooie dramatische plotwending. Zwaar aangezet, maar ook verrassend. Achteraf zie je hoe de scenarist, Maxe L'Hermenier, de wending al zorgvuldig heeft voorbereid. Het verhaal zit stevig in elkaar.
Het perspectief ligt, op enkele scènes na, bij Martin. Met hem leef je mee, waarbij hij een soort held is, al is hij ook een kwetsbare held. Je wilt graag dat hij zijn valk weer terugkrijgt en dat dan alles goedkomt. Intussen beweeg je je als lezer in de wereld van de middeleeuwen: standsverschillen, plaatselijke oorlogen, het harde leven op het platteland. Aan het hof lijkt het leven iets minder gecompliceerd, maar heer Guilhem heeft zijn eigen besognes. Hij is verliefd en hij wil ook een ander soort vorst zijn dan gebruikelijk is. Qua mentaliteit staat hij dichter bij de lezer van nu dan bijvoorbeeld de valkenier.
Tekeningen
De tekeningen, van Steven Dupré, helpen heel erg mee om de lezer mee te nemen. Al op de eerste pagina zoomt de camera in van een vogelperspectief, waarbij we de hele streek zien, naar heel dichtbij Martin, die net wakker wordt. Daarna nemen we iets meer afstand en kijken we op hem neer vanaf de zolder. Dat geeft afwisseling, maar ook binding met de hoofdpersoon.
De manier van vertellen is bijzonder helder. Nooit hoeven we te zoeken op een tekening; meteen is duidelijk waar het op elke afbeelding om draait. Daardoor kun je bij het lezen aardig snelheid maken. Achteraf is het altijd prettig om nauwkeuriger naar de tekeningen te kijken. De setting (natuur, donkere kerker, ochtend, middag, nacht) is ook meteen duidelijk, door de inkleuring. Vooral bij de lucht (die nogal eens voorkomt als het over vliegende valken gaat) is fraai ingekleurd door Fran Gamboa.
Omdat de hoofdpersoon nog maar een jongen is, zullen ook jongere lezers (die wel de harde middeleeuwen aan moeten kunnen) plezier kunnen beleven aan dit album, net als volwassenen. Dat betekent dat het album een vrij brede doelgroep kan bedienen. Mooi dat zoveel mensen zullen kunnen genieten van een goed verhaal, waarin er een hechte band is tussen mens en dier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten