De schenker is de Stichting Zelfacceptatie. Eerlijk gezegd had ik daar nog nooit van gehoord. Het is een organisatie die het opneemt voor mensen die het lastig vinden om zichzelf te accepteren. Ze zetelt in Ede.
Op de website van de stichting lees ik dat kwaliteit en volledigheid van de informatieverstrekking als prioriteit gelden, maar over het beeld, de schenking en de weigering is er niets te lezen. Wel over wat de stichting doet en beoogt.
‘Bij uitvoering van taken en activiteiten wordt altijd een zorgvuldige afweging gemaakt tussen kwaliteit en kwantiteit’, lees ik op de site. ‘In eerste instantie zal kwaliteit de voorkeur genieten.’ Zou de Stichting ook bij het beeld zo’n afweging gemaakt hebben tussen kwaliteit en kwantiteit? Over de kwaliteit heeft de Commissie Beeldende Kunsten een oordeel geveld: die was niet best. Maar misschien was het wel een heel erg groot beeld en heeft de Stichting deze keer toch voor de kwantiteit gekozen. We weten het niet.
Op de site vond ik ook het ‘schema zelfacceptatie’. Bij sommige mensen gaat het accepteren van zichzelf min of meer ongemerkt. Anderen gebruiken blijkbaar een schema om tot zelfacceptatie te komen. Ik heb het eens bekeken.
Het schema begint bij ‘Geen zelfacceptatie’; dat is fase 1. Via Fase twee, (‘Niet lekker in je vel zitten. Ontevreden zijn. Onzeker zijn.’) komen we in de laatste fase, die eindigt met ‘Werkgerelateerde problemen’, ‘Financiële problemen’ ‘Gezondheidsproblemen’, ‘Relationele problemen’ en ‘Sociale problemen’. Als handleiding belooft het schema weinig goeds.
Terug naar het beeld. Het beeld was bedoeld als Nationaal Zelfacceptatiemonument. Hoe de Stichting het voor zich had gezien, weet ik niet. Was het de bedoeling dat er elk jaar een herdenkingsmoment zou zijn, compleet met het leggen van bloemen en daarna een stuk muziek door Kunst na Arbeid? Was het beeld bedoeld als bedevaartsoord voor iedereen die moeite heeft met zijn dikke buik, zijn flaporen of zijn voorkeur voor de PVV? Zou zo iemand dan een foto van zichzelf aan de voet van het beeld neer moeten leggen? Ik kan het mij maar moeilijk voorstellen.
Voor de Stichting Zelfacceptatie is de afwijzing door de gemeente natuurlijk een tegenvaller. Of was dat ingecalculeerd en was het beroerde beeld alleen maar een manier om gratis publiciteit te verkrijgen? Dat ik dat denk, getuigt natuurlijk van mijn slechte karakter, maar dat heb ik geaccepteerd.
En hoe moet dat nu met het monument? Dat komt er dus niet, maar gelukkig hebben we heel wat beelden in de gemeente die wel kwaliteit hebben. Op het Raadhuisplein staan twee meer dan levensgrote mensvormen met gekleurde vlakken op romp en gezicht. Daar moeten we maar veel naar kijken. Ze zijn een prima medicijn voor iedereen die zich niet zo prettig voelt.
Foto van Teunis Bunt: Edwin Nieuwstraten. Kijk eens op zijn site.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten