In de geest van Omar Mukhtar is alweer het twaalfde deel in de reeks January Jones. Ik las het verhaal al in Eppo, maar elke keer een paar bladzijden leest toch anders dan een heel verhaal achter elkaar.
Voor degenen die de strip van Eric Heuvel niet kennen: January Jones is pilote, nog voor de Tweede Wereldoorlog. In dit verhaal komt de krant Volk en Vaderland voor, een NSB-krant, die vanaf 1933 verscheen. January doet Italië aan en daar hangt het portret van Mussolini aan de muur.
In die tijd was het niet gebruikelijk dat vrouwen een vliegtuig bestuurden, maar January heeft aanzien, om wat ze al gepresteerd heeft. Voor die prestaties kun je de eerste elf albums lezen.
Bij de hoofdpersoon is altijd haar maatje Rik, de mecanicien. Goed in zijn vak en jeugdig onbezonnen en onverschrokken. Samen gaan ze ook dit avontuur aan.
Comet
Er is net een nieuw toestel voor January, een DH88 Comet en dat moet getest en geshowd worden. Het duo doet eerst Amsterdam aan, waar Rik in een bankkluisje moet kijken naar de nalatenschap van zijn vader. Daarna is duidelijk dat de reis naar Nederlands-Indië zal gaan.
Daarvoor zijn tussenstops nodig en de eerste is in Italië. Natuurlijk stuiten January en Rik op problemen en die lopen zo op dat ze halsoverkop moeten weg moeten en ze gaan naar Libië. Daar zijn ze overigens niet zomaar veilig, want dat land is een kolonie van Italië. Ze trekken nog een keer wat dieper de woestijn in en uiteindelijk reizen ze af naar Egypte.
Dat is de grote lijn, maar het is maar een dun lijntje en het is een half verhaal. Het uiteindelijke doel is Nederlands-Indië, maar dat zakt wel een beetje naar de achtergrond tijdens het lezen. Het verhaal is verdeeld in plukjes: bij elke tussenstop gebeurt er wat. En daarna weer verder, waarbij de gebeurtenissen wel aan elkaar geknoopt worden.
Ik vroeg mij af of Heuvel vooraf een scenario maakt of dat hij het zich laat ontwikkelen. Het album doet erg aan als aan elkaar geknoopte avonturen. Niet dat dat heel erg is, maar het valt wel op. Daarom werkt het in afleveringen waarschijnlijk ook zo goed: het verhaal is opgedeeld in episoden en dat is goed te behappen als je elke twee weken maar een stukje leest. Als je het hele album leest, ga je de grote lijn een beetje missen. Die lijkt alleen een excuus om op een volgende plek uit te komen.
Tekeningen
De heldere tekeningen van Heuvel doen het altijd goed. Wel had ik hier en daar een vraag. January Jones is qua karakter heel eigentijds: zelfverzekerd, opkomend voor zichzelf, niet gebonden aan conventies. Dat maakt de identificatie gemakkelijker. Hoe realistisch dat is, is moeilijk te zeggen. En met haar geknoopte overhemd ziet Jones er aan de luchtige kant uit als ze in een islamitisch land is. Was dat indertijd geen punt?
Door het hele album heen zijn er spannende gebeurtenissen, hindernissen op te weg. Voor de personages wordt dat soms gevaarlijk, maar eigenlijk zit je nooit echt over hun lot in en vertrouw je erop dat ze zich ook dit keer wel zullen redden. Naast de spanning is er een luchtige kant: er zijn wat grapjes en de inkleuring, met veel heldere kleuren, zorgt er ook voor dat het verhaal niet duister wordt.
In de geest van de Omar Mukhtar is weer een vlot lezend verhaal geworden. Je verveelt je niet, leeft makkelijk mee en je kunt genieten van degelijk tekenwerk. Niet voor niets scoort deze strip al jaren hoog in de enquête van het blad Eppo. In het volgende verhaal zullen we wel meer lezen over de reis naar Nederlands-Indië.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten