Hoe meer je leest, hoe meer je beseft wat je allemaal niet gelezen hebt. Dit jaar ga ik wat meer oudere literauur bijlezen. Ik plaatste bijdragen over Ina Boudier-Bakker, Clare Lennart, A.H. Nijhoff en Arthur van Schendel. Van twee van deze auteurs heb ik al weer een boek ter lezing klaarliggen.
Maar ook bij de meer recente literatuur is er veel ongelezen gebleven. Daarmee word ik soms geconfronteerd als ik mondelinge examens afneem. Daarom zal ik dit jaar ook nog iets lezen van bijvoorbeeld Thomas Oldeheuvelt.
Dat ik een boek niet gelezen heb, verhindert mij meestal niet om erover te vragen. Ik lees een paar goede samenvattingen en dan kom ik er meestal wel mee weg. Zo heb ik ook al verschillende keren gevraagd over Peachez, een romance (2017) van Ilja Leonard Pfeijffer. Maar gelezen had ik het niet.
Eigenlijk had ik ook wel zin in het boek. Ik had er wel vertrouwen in dat het een leuk boek is om te lezen. Maar ik kende de plot al. Ik vroeg me af of dat het leesplezier zou bederven.
Dat bleek niet het geval. Als je helemaal niet weet waar het verhaal heen gaat, is het boek nog net iets leuker natuurlijk, maar het het boeide me, ook met voorkennis, gemakkelijk.
Capre diem
De hoofdpersoon is een wat oudere man, classicus, die een mailtje krijg van ene Sarah. Daarin schrijft ze 'capre diem', wat hij toch even moet verbeteren. In de loop van de weken blijven ze contact houden. Tussendoor heeft Proffie, zoals ze hem noemt, het druk met het organiseren van een Tertullianuscongres te zijner ere.
Het is vermakelijk om te zien hoe Sarah Proffie om haar vinger windt. Hij is daarin wel erg naïef, maar je gaat als lezer wel in het verhaal mee. Sarah stuurt hem ook foto's en dan komt hij erachter dat een deel van haar verhaal niet klopt. Ze werkt namelijk niet in een bar, maar is fotomodel: Sarah Peachez.
Dat geeft ze ook toe en ze legt ook uit waarom ze dat niet verteld heeft. Dat klinkt redelijk geloofwaardig en Proffie gaat helemaal mee in haar verhaal. Hij is zelfs bereid voor haar naar Curaçao te vliegen, ondanks zijn vliegangst.
Gevangenis
Als het boek begint, is het hele verhaal eigenlijk al achter de rug. Proffie schrijft een verslag van wat er gebeurd is, als een soort bekentenis. Hij bevindt zich op dat moment in de gevangenis. Hij neemt Sarah overigens niets kwalijk. Voor hem is ze de liefde van zijn leven.
De enige reden waarom ik de mij toegewezen advocaat, die verder ook weinig meer voor mij kan doen, heb gevraagd om mij een pen en een ongelinieerd notitieboek te laten bezorgen en waarom ik het voornemen heb om in een kort bestek maar met zo groot mogelijke precisie op te schrijven wat mij is overkomen, is dat ik elke mogelijke indruk wil wegnemen dat haar iets valt verwijten. Haar treft geen blaam. Zoals zal blijken uit mijn nauwkeurige reconstructie van de gebeurtenissen, is zij onschuldig.
Pygmalion
Ook als de classicus weet dat het beeld dat hij van Sarah heeft niet klopt, houdt hij eraan vast. Niet voor niets noemt hij de mythe van Pygmalion, de beeldhouwer die een beeld van Aphrodite maakte. Hij werd verliefd op het beeld en op zijn gebed kwam het beeld tot leven.
Het is een van de weinige verhalen uit de Griekse mythologie die goed aflopen en volgens Sarah zegt dat iets over hen tweeën. Ook dat verhaal zal goed aflopen.
Misschien is dat ook gebeurd. Weliswaar is de hoofdpersoon allerlei narigheid overkomen, maar in zijn hoofd is het beeld van zijn geliefde onaangetast.
Peachez is een mooi boek. Het is een liefdesverhaal, met een zeker schattigheidsgehalte, door de naïeve hoofdpersoon. Hij formuleert vrij plechtig en vaak in lange zinnen, wat mooi contrasteert met de ongepolijste Sarah. Naar het verhaal van Pygmalion verwijst ze een keer als 'wat je me vertelde over die pygmee met zijn beeld.' Dat vind ik heel erg grappig.
Naar de ondergang
Je leeft als lezer gemakkelijk met de hoofdpersoon mee. Je ziet hoe hij zijn eigen ondergang bewerkstelligt en je kunt niets doen. Zo moet hij al de hele tijd de president van Koninklijke Academie bellen, om het congres financieel rond te krijgen. Tot die tijd staat hij zelf garant. Hij belt maar niet, hij laat het gewoon lopen. Door de garantie blijkt later zijn bankrekening geblokkeerd.
Sarah Peachez is een bestaand model, al heeft het model dat zich zo noemt niets met dit verhaal te maken. Pfeijffer baseerde zijn verhaal op wat er gebeurde met de deeltjesfysicus Paul Frampton, die in een soortgelijke situatie terechtkwam, met het model Denise Milani.
Steppolitetetralogie
In de Verantwoording schrijft Pfeijffer dat Peachez, een romance te zien is als het derde deel van wat hij de Steppolitetetralogie noemt. Daarin verschenen ook Rupert. Een bekentenis en Dolores. Elegieën. Het tweede deel, Morgonder en Algruel. Een zomernachtsdroom, moet nog verschijnen. Daar zijn intussen Grand Hotel Europa (2018) en Alkibiades (2023) tussendoor gekomen.
Na die laatste pil van Pfeijffer, die je niet zomaar wegleest, was het wel lekker om een luchtig en vermakelijk boek van hem te lezen. Ook dat zit trouwens goed in elkaar. Als iemand nooit wat van Pfeijffer gelezen heeft, is het een mooi instapboek. Ik snap ook wel dat leerlingen het graag op hun lijst zetten. Het boek is intussen verfilmd.
Ik heb nu ook wel zin om Rupert (2002) te gaan lezen. Het was Pfeijffers eerste roman en het werd bekroond met de Anton Wachterprijs. Maar er zijn nog heel wat boeken die ik wil gaan lezen, dus maar zien wat ervan komt.
Boven op mijn stapel liggen nu boeken van Kristien Hemmerechts, Leo Pleysier en Marijke Schermer. Daarover kun je dus binnenkort bijdragen verwachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten