Gezinsverpakking (De Chabotten)

Boekenweek is een feest. Het doet me altijd weer goed dat er een week is waarin er zoveel aandacht is voor het boek, waarin boekhandels, bibliotheken, uitgeverijen en lezers alles doen om het elkaar naar de zin te maken. Mijn boekhandelaar vertelde dat het de weken voor de Boekenweek wel wat rustiger is, omdat mensen hun aankopen uitstellen tot deze feestweek, maar hij keek er vrolijk bij. Waarschijnlijk kopen ze per saldo toch meer dan ze zonder die week gedaan zouden hebben. 

Eigenlijk heb ik altijd wel enkele tientallen boeken klaarliggen die ik graag wil gaan lezen, maar ik ging ook wat kopen en ik had al bedacht wat: In het oog van Marijke Schermer en Klokgelui van Leo Pleysier. Dat laatste was niet op voorraad, dus dat ga ik in de loop van deze week ophalen. 

Van Marijke Schermer had ik het vorige boek al willen kopen, Liefde als dat het is, ook vanwege de prachtige titel. Ik sluit niet uit dat ik het alsnog ga lezen, maar er is dus alweer een nieuw boek. 

Bart

Maar goed, het Boekenweekgeschenk. Daar had ik vooraf niet zulke hoge verwachtingen van. Waarschijnlijk hoorde ik pas in de jaren tachtig van Bart Chabot, toen van hem Popcorn (1981) of Captain America (1982) verscheen. Ik las wat losse gedichten, maar die waren niet zo aan mij besteed. Misschien moet je Chabot horen, in plaats van lezen. 

Later begon hij ook proza te schrijven. De boeken kregen niet zulke positieve recensies. Dit weekend las ik een interview waarin Chabot op de recensies reageerde met 'Ik schrijf voor de mensen, niet voor de recensenten.' Blijkbaar worden die door hem niet tot de mensen gerekend. 

Splinter

Van Splinter Chabot kwam in 2020 Confettiregen uit. Het was ooit genomineerd voor het beste boek voor jongeren van dat jaar (of het jaar erop, daar wil ik af zijn) en ik heb de poster toen in mijn leskamer opgehangen. Er waren ook leerlingen die het gingen lezen en eigenlijk had ik dat ook moeten doen, maar het kwam er niet van en bij mondelinge examens bleek dat niet een heel groot bezwaar. 

Misschien ga ik het ooit nog lezen. Dat het in zes weken geschreven is, maakt mij wel wantrouwig en ik heb ook over dit boek nog geen recensies gelezen waarin uitgelegd wordt dat het een heel goed boek is. Ik denk wel dat het een belangrijk boek is. Het thema is belangwekkend genoeg. 

De anderen

De andere Chabotten zijn minder prominent aanwezig. Sebastiaan Chabot schreef Olifantenpaadjes en dat is nog maar het eerste deel van een familiecyclus, Maurits Chabot schreef alleen nog maar non-fictie, Storm Chabot en Yolanda Chabot schreven nog niet eerder iets. 

Maar het hele stelletje samen heeft nu wel het Boekenweekgeschenk geschreven, Gezinsverpakking. Ieder leverde een bijdrage en Splinter nam het stukje namens Hond Bril voor zijn rekening. 

Voor en achter op het boekje staat een tekening van Marlene Dumas en die vind ik mooi. De tekening voorop stelt de hond Bril voor. Dat zou een oude hond moeten zijn en ze heeft ook een wat verzakt oog, maar ik zag het in eerste instantie toch als een wat jongere hond. Op de achterkant staat een fraaie tekening van zes koppen die samengevloeid zijn tot een enkel hoofd met zes gezichten. 

Bij ons thuis

De Chabotten hebben zich gehouden aan het thema van de Boekenweek, 'Bij ons thuis'. Dat hoeft eigenlijk niet, maar dat hebben zij dus wel gedaan. Bart schrijft over een vakantie in een huis dat hem schrik aanjoeg, Sebastiaan over het op stap zijn met zijn vader die stof opdoet voor een column, Maurits over het huis waarin de familie opgegroeid is, Storm over een overleden grootvader, met tussendoor over het gezin en Splinter over de euthanasie op de hond. Tussendoor staan er van Yolanda korte stukjes, 'Mamastippen', wat een ander woord is voor moedervlekken. De hond vertelt bij monde van Splinter over het verval dat met de ouderdom komt. 

Alle bijdragen zijn toegankelijk geschreven. Het boekje is dus geschikt voor een groot publiek. Dat wil zeggen dat het als Boekenweekgeschenk wel zal voldoen. Echt verveeld heb ik me niet tijdens het lezen, maar ik ging ook geen enkele keer rechtop zitten omdat het boekje interessant werd. 

In de bijdrage van Bart Chabot zit nog het meest verhaal: hij vertelt over een vakantie in een huis dat hij als eng ervoer, maar met die engheid viel het allemaal nogal mee. 

Verval

Voor de rest stralen de bijdragen toch vooral uit dat de gezinsleden het goed hebben met elkaar, wat heel fijn voor hen is, maar je krijgt er niet zomaar een goed boek mee. Wel kwamen vaak het verval en de dood terug, niet alleen bij de hond, maar ook bij de gezinsleden. De hond is dood, wie zal nu de eerste zijn? Dat de rol van ouders en kinderen wisselt bij het ouder worden, zodat een kind bij het bed van de ouder zit, zoals de ouder vroeger bij zijn bed, is al honderden keren beschreven, maar Splinter doet het opnieuw, alsof het zijn eigen inzicht is. 

Vervelend is het allemaal niet, maar boeiend is het zeker ook niet. Misschien zijn we de laatste jaren ook wel verwend door Lize Spit, Ilja Leonard Pfeijffer en Hanna Bervoets en moeten we maar bedenken dat we ook het verschrikkelijke boekje van Griet Op de Beeck hebben moeten verstouwen of, veel langer geleden, dat van Wim Kan. 

In ieder geval hoop ik dat alleen dit boekje al mensen naar de boekhandel zal lokken. Ik kreeg niet meteen zin om nog iets van een Chabot te gaan lezen. Maar misschien tref ik over een aantal jaren mijzelf aan met een boek van Chabot in mijn handen. Je weet maar nooit. 

Eerder schreef ik over Boekenweekgeschenken:

Lize Spit, De eerlijke vinder

Ilja Leonard Pfeijffer, Monterosso mon amour

Hanna Bervoets, Wat wij zagen

Annejet van der Zijl, Leon en Juliette

Jan Siebelink, Jas van belofte

Verder over:

Christelijke boekenweekgeschenken

Een column over het christelijke actieboek van vorig jaar, in vergelijking met het Boekenweekgeschenk.