Hazes, de stripbiografie.Tranen (Jan-Willem de Vries / Ben Westervoorde)

Bloed, zweet en tranen is een bekend nummer van André Hazes. Je moet het hem wel horen zingen, want als je alleen de tekst leest, blijft er niet veel van over. Zo'n drieslag in de titel doet het wel altijd lekker. Dat moeten ook de makers van de stripbiografie van Hazes gedacht hebben. Die beslaat drie delen, waarvan nu het derde (Tranen) verschenen is. Het beslaat de periode 1990 tot 2004, de laatste jaren van de zanger. 

Het is de periode waarin hij zijn laatste vrouw, Rachel, leert kennen. Op dat moment was Hazes er niet goed aan toe. Zijn drankmisbruik begon hem danig parten te spelen. Mede door toedoen van Rachel komt Hazes even in wat rustiger vaarwater. hij verwekt twee kinderen bij haar en hij heeft succes met optredens en cd-verkoop. 

Maar langzaamaan zien we Hazes ook weer afglijden en zijn relatie met Rachel staat verschillende keren onder druk. Aan het eind van zijn leven lijkt er iets meer rust in hem te komen, maar dan is het ineens afgelopen. Hij overlijdt in 2004, 53 jaar oud. 

Heldere verhaallijn

Net als in de eerste twee delen, is ook in dit deel het scenario van Jan-Willem de Vries helder. Hij hakt veel weg, zodat er een heldere verhaallijn overblijft. Veel van wat hij niet kan gebruiken, laat hij weg. We lezen bijvoorbeeld niet dat Hazes kort in de politiek zat en ook veel andere passages moesten noodgedwongen sneuvelen. 

Het gevolg is wel dat er je na lezing van dit deel vooral de indruk hebt dat het een verslag is van een relatie. Natuurlijk er wordt wel geschreven over het zingen, maar de thematiek van de liederen komt nauwelijks aan de orde. Blijkbaar doet die er niet toe. We zien vooral een zanger die het niet redt zijn leven op orde te houden en wat dat voor gevolgen voor zijn naasten heeft.

Hazes is een tragische figuur, maar net als in de eerste twee delen grijpt dat niet aan. Mij niet, in ieder geval. Maar misschien had ik vooraf al meer afstand tot Hazes en zijn werk en vinden fans juist dat hij op deze manier dichtbij komt. Rachel, van wie ik verder weinig wist, roept juist wel empathie op. Maar misschien komt dat ook doordat dit deel zo nadrukkelijk met haar eindigt. 

Verwijswoorden

In de tekst heb ik me wel gestoord aan het slordige gebruik van verwijswoorden als 'ze' en 'hem'. Natuurlijk zien we op de tekening eronder wie er bedoeld wordt, maar verwijswoorden moeten verwijzen, naar een naam bijvoorbeeld. Dat is verschillende keren niet het geval. Dat leest niet prettig door. 

De tekeningen zijn helder. Ook nu weer is er een enkele kleur als steunkleur gebruikt: deze keer is dat een  blauwige kleur, met verschil tussen de donkere en de lichte variant. Dat werkt goed. De tekeningen dringen zich niet op de voorgrond en zijn in balans met de tekst. Ze zijn dienstbaar aan het verhaal en zijn effectief, de gezichtsuitdrukkingen soms wat overdreven, voor de duidelijkheid. Je gaat met een vrij hoog tempo door het album heen. 

Geen nieuw licht

Voor zover ik dat kan beoordelen geeft de stripbiografie niet een bijzondere kijk op André Hazes. Veel van wat er te lezen is, was al bekend en daar wordt niet een nieuw licht op geworpen. Alleen het medium, de strip, is nieuw. 

Er zijn nog fans van André Hazes: vorig jaar stonden elf nummers van hem in de Top-2000, maar geen enkele bij de eerste honderd. Die fans zullen dit boek en de hele serie zeker willen lezen. Wie minder connectie met de liederen van Hazes heeft, zal niet zo gauw aanleiding vinden om de drie delen te lezen, vermoed ik. En wie het toch leest, vindt er niet zoveel nieuws in. 

Serie: André Hazes, de stripbiografie

Deel 3: Tranen, 1990 - 2004

Scenario: Jan-Willem de Vries

Tekeningen: Ben Westervoorde

Uitgever: Silvester

Den Bosch 2020, 80 blz. € 19,95 hardcover

Hier schreef ik over de eerste twee delen van de stripbiografie.