De legenden rond koning Arthur zijn zo onderhand wel bekend. Goed, er zijn kleine variaties, maar in grote lijnen worden in verschillende boeken en films dezelfde verhalen steeds opnieuw verteld. Dat gebeurt ook in Pendragon, het eerste 'lied' van de Excaliburkronieken, een nieuwe stripserie.
Het scenario voor de serie werd geschreven door Jean-Luc Istin, die al eerder geschreven heeft over Merlijn. De cyclus De Initiatie is intussen in tien delen verschenen en de serie Queeste naar het zwaard is aan het verschijnen. De tekeningen zijn van de hand van Alain Brion, die we zouden kunnen kennen uit een serie als Corpus Hermeticum.
De tekeningen van Brion zijn sfeervol. Hij tekent fraaie decors, of het nu natuurtaferelen of gebouwen zijn, de mensen bewegen zich op een natuurlijke manier en de gezichten drukken goed de emoties uit. Die gezichten lichten altijd iets op, in een warme kleur. De haren van de blonde mensen springen eruit door het gebruik van gelen met veel oranje tinten.
Wel is er soms iets opmerkelijks met de inkleuring, die ook door Brion is gedaan. Het gras heeft daardoor een vreemde structuur gekregen; het deed me aan zeewier denken. In sommige plaatjes krijgen haardossen iets van een pruik en wenkbrauwen lijken soms kleirolletjes die boven de ogen zijn geplakt. Het lukt hem dan niet om een natuurlijke haarinplant weer te geven. In een enkel geval liggen de wenkbrauwen als twee naaktslakken op het voorhoofd.Het zijn bezwaren, maar je bent geneigd die te vergeten, omdat de tekeningen je terugvoeren naar een ver verleden, met mythische kanten en dat lukt Brion moeiteloos.
Het verhaal van Istin houdt de aandacht van de lezer goed vast. Af en toe komen we ook hier eigenaardigheden tegen. We zien op een tekening Uther (die later de vader van koning Arthur zal worden), die op het punt staat zijn bebloede zwaard in een tegenstander te steken. De tekst: 'Elders levert Uther strijd tegen de andere Bretoense krijgsheren. Eigenlijk zou hij met hen de vredesbeker moeten drink, maar het is hem liever de degens met hen te kruisen om zo bloed te doen vloeien.'
De uitdrukking 'de degens kruisen' is in dezen absoluut ongepast. Degens zullen er in die tijd nog niet geweest zijn en er is een groot verschil tussen een zwaard in iemand steken en de degens met hem kruisen. De elegantie en misschien wel het hoffelijke die de laatste uitdrukking ook suggereert, ontbreekt bij waar Uther zich mee bezighoudt. Maar goed, zo'n rare uitdrukking kan een vertaalkwestie zijn.
De loop van het verhaal is bekend: Merlijn geeft het zwaard Excalibur aan Uther, In de meeste verhalen (voor zover mij die bekend zijn) steekt Uther aan het eind van zijn leven het zwaard in een steen, maar hier doet Merlijn het. Uther is dan al overleden. Intussen heeft hij wel een kind verwekt bij Ygerne (ook bekend als Igraine), die al een dochter heeft: Morgane, in andere verhalen ook wel bekend als Morgana, Morgaine of Morgan le Fay. Zij zal ongetwijfeld in de komende delen nog een belangrijke rol spelen.
Pendragon is een gewelddadig verhaal, met veel gevechten en een vrouw die gemarteld wordt. Die scène lijkt vreemd genoeg niet getekend om de gruwelijkheid van de marteling te laten zien, maar de schoonheid van de vrouw. Het geweld lijkt me overigens in dit soort boeken onontkoombaar; het zullen harde tijden geweest zijn.
De liefhebber van dit soort halfmythische verhalen zal ongetwijfeld ook de Excaliburkronieken willen lezen, ook al is het verhaal in grote lijnen verteld. Dit soort boeken lees je niet vanwege de originaliteit, maar omdat ze aansluiten bij wat je gewend bent. Door in zo'n strip te duiken ontsnapt de liefhebber even aan de dagelijkse werkelijkheid en als hij het boek dichtslaat, laat hij het geweld en de spanning achter zich en gaat vredig een kopje koffie drinken.
Excaliburkronieken - Eerste lied: Pendragon
Scenario: Jean-Luc Istin
Tekeningen en inkleuring: Alain Drion
Uitgeverij: Deadalus
Hardcover: € 17,95
Softcover: € 9,95
Geen opmerkingen:
Een reactie posten