Ach, moet ik nog iets over Joost Swarte zeggen? Mag ik ervan uitgaan dat iedereen het werk van Swarte wel zo'n beetje kent? Sommigen kennen misschien de serie 'Niet zo, maar zo', anderen wellicht de kinderpostzegels van een aantal jaren geleden, weer anderen De Toneelschuur in Haarlem die door Swarte ontworpen is en waarschijnlijk kent iedereen wel een tekening van Swarte. Op mijn schoorsteenmantel staat al een paar jaar een serie kaarten waarop Joost Swarte de gevaren van lezen aangeeft. Ze vervelen mij nog steeds niet.
De strips van Swarte zijn nu verzameld in een mooie, gebonden uitgave: Bijna compleet. We komen daar de bekende stripfiguren Anton Makassar en Jopo de Pojo tegen, maar ook minder bekende strips van Swarte. Bijna compleet is een prachtig boek geworden, vol met superieur tekenwerk.
De tekeningen van Swarte zijn altijd bijzonder 'leesbaar': ze zijn helder, overzichtelijk en je ziet meteen waarom het draait. Maar de tekeningen hoeven het niet te hebben van de eerste blik; bij nauwkeuriger beschouwing worden ze alleen maar beter. Ook al laat Swarte heel veel weg, wat altijd ruimte in de plaatjes creëert, er blijven altijd dingen te ontdekken.
Bij bijvoorbeeld het verhaal 'The Leafless Tree', is helemaal opgebouwd volgens de eis van Tsjechov die ons leerde dat het geweer al bij het begin van het toneelstuk aan de muur moet hangen als aan het eind iemand zich ermee een kogel door het hoofd jaagt.
Swarte begint het verhaal met het tekenen van een arm gezin aan tafel. Tegen het eind van het verhaal zal het gezin rijk worden. De spa waarmee de schat opgegraven zal worden, leunt in het eerste plaatje al tegen de muur en het silhouet van de boom waaronder die schat gevonden zal worden is al door het raam te zien.
Swarte is een grootmeester op tekengebied. Petten af en hoofden buigen. En daarna naar de winkel rennen om dit boek te kopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten