Toen David zijn stem verloor

‘Ik zit in een donkere kamer en de muren zijn behangen met de scans van Davids lijf, het enige wat ik kan zien zijn zijn uitzaaiingen, die geven groen licht, er is geen deur, geen raam, ik zie alleen die uitzaaiingen.’

Dat is een citaat uit de beeldroman Toen David zijn stem verloor van Judith Vanistendael. Paula is hier aan het woord. Ze weet dat haar man kanker aan zijn strottenhoofd zijn en dat ze hem dus zal moeten verliezen. Hun beider dochtertje, Tamar, is nog maar acht jaar oud.

Judith Vanistendael richt de aandacht van de lezer op de verschillende mensen die met Davids ziekte te maken krijgen en wijdt aan elk van die personen een hoofdstuk. Eerst aan Miriam, de volwassen dochter uit Davids huwelijk, die net bevallen is van een dochtertje. In haar komen geboorte en dood samen. Voor op het boek staan de baby en David samen afgebeeld.

In het volgende deel volgen we Tamar, die een zeemeermin verzint met wie ze kan praten. Samen met haar vriendje Max, vraagt ze zich af of haar vader gemummificeerd kan worden en of zijn ziel in een potje bewaard kan worden.

Paula, Davids vrouw, die een druk leven leidt, wordt ineens geconfronteerd met een aanstaande dood. Het idee dat ze haar man zal moeten missen is moeilijk te verteren voor haar. Ze blijft alleen achter met Tamar en ze vraagt zich af of ze dat aankan.

En dan is er David zelf nog. Soms bezoekt zijn overleden oma hem en troost hem. Maar uiteindelijk, als David al niet meer kan praten, kiest hij voor euthansie. Op een briefje aan zijn dokter schrijft hij: ‘Ik wil gaan’. Maar euthanasie is verboden in Duitsland, waar dit verhaal zich afspeelt.

Op de laatste bladzijden gebruikt Vanistendael nauwelijks nog tekst. Niet alleen David valt stil, maar ook de schrijfster en uiteindelijk ook wij. Toen David zijn stem verloor is een indrukwekkend boek.

In haar vorige boeken (het tweeluik De maagd en de neger) gebruikte Vanistendael geen kleur. In dit boek aquarelleert ze. Ze kan op die manier haar tekeningen met dunne lijntjes losjes inkleuren. Sommige plaatjes, aan het einde van Davids leven zijn puur impressionistisch geworden.

De omvang van deze beeldroman is meer dan het dubbele van De maagd en de neger. Vanistendael blijkt werk van langere adem prima aan te kunnen.