De dagen dat het water zo ver steeg dat het het journaal haalde, liggen alweer een tijdje achter ons. Verscheidene uiterwaarden staan nog blank, maar er is geen gevaar bij en dus is het geen nieuws.
Als het water hoog stond in de winter, hoorde je altijd wel mensen zeggen: 'En nu het deksel erop', waarmee ze bedoelden dat het zou moeten gaan vriezen. De vorst hebben we intussen en daarmee dus ook het deksel.
Mijn grootouders woonden buitendijks, aan de Waal. Als het hoog water was (en in mijn herinnering was het dat elk jaar wel een keer) konden we niet meer over de ‘uiteweg’ naar het huis van opa en oma en moesten we roeien.
Meestal bleef het huis zelf droog, al liep de kelder altijd wel vol water. Als het water bleef stijgen, liep eerst de deel onder, later de keuken en nog weer later de rest van het huis. Dan werd er een plank gelegd, het ene eind op de heining, het andere in het keukenraam en zo kon je dan vanaf de roeiboot in het huis komen. Dat heb ik trouwens nooit meegemaakt; ik ken het alleen uit verhalen.
Water op de deel herinner ik me wel en ik zie ook een klein laagje water in de keuken staan, maar ik weet niet of ik mij dat herinner of verbeeld.
In ieder geval zal ik nooit de zomers vergeten waarin ik bij opa en oma logeerde. Ik sliep dan achter het rechter van de twee zolderramen. ’s Ochtends werd ik altijd gewekt door het geronk van de schepen. Sommige van de grote duwboten kende ik bij naam: Mannesmann I en II, Walrus, Zeeleeuw.
Het is al jaren geleden dat ik zulk geronk heb gehoord, maar ik hoef er maar eventjes aan te denken of het vredige geluid is er weer. Niemand kan het me nog afnemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten