Anil Ramdas overleden (1958 - 2012)

De foto in NRC, al is hij daar anders afgesneden

Vanochted, tijdens het ontbijt sloeg ik de NRC van gisteravond open en keek naar het portret van Anil Ramdas. Ik schrok. Ook hij dus. De krant repte van ´een zelfgekozen dood´.

Op dat moment had ik oortjes in met daarop de Top 40 van 6 februari 1993 en ik hoorde net Tom Traubert´s Blues van Rod Stewart, een prachtig, droevig lied, dat bekend geworden is als ´Waltzing Mathilda´. Het nummer is geschreven door Tom Waits. Er zijn wel mensen die gesuggereerd hebben dat het gaat over het spuiten van heroïne, maar het zal ook wel verwijzen naar dat oude Australische lied, waarin een zwerver zich verdrinkt op het moment dat hij opgepakt dreigt te worden. Misschien ken je het van de sluitingsceremonie van de Olympische Spelen in Sydney (2000), waar de oude Slim Dusty het zong. Daar klonk het trouwens aardig vrolijk.

Met de stem van Rod Stewart in mijn oren en dat trieste lied in mijn hoofd, las ik het bericht over Anil Ramdas. Vorig jaar heeft hij zijn eerste roman gepubliceerd, Badal. Ik zal daar wel over gelezen hebben, maar ik weet niet hoe de recensies waren. Het boek heb ik niet eens gezien.

In de jaren negentig begeleidde ik een stagiair die een enorme fan was van Anil Ramdas. Dat vond ik opmerkelijk. Ik kwam nooit fans van de schrijver Ramdas tegen. Het zal de tijd geweest zijn van de Top 40 waarover ik het had. Van Ramdas was een jaar eerder de essaybundel De papegaai, de stier en de klimmende bougainvillea uitgekomen, een boek dat ik ook al niet gelezen heb. Ik herinnerde mij alleen nog 'iets met een papegaai' en moest de exacte titel opzoeken.

Van Ramdas las ik alleen wat losse artikelen en een paar columns. Meer niet. Wel was ik een vaste kijker van het tv-programma Het blauwe licht dat Ramdas samen met Stephan Sanders maakte, maar dat was een jaar of vijf later. Aan dat programma denk ik nog af en toe terug en dat zijn prettige gedachten.

Nooit heb ik dus echt iets gelezen van Ramdas en het zal er misschien ook wel niet meer van komen. Toch schrok ik van zijn dood. Dat zal met zijn leeftijd te maken hebben. Door de dood van Doeschka Meijsing werd ik ook overvallen. Veel te jong. Bij Harry Mulisch en Hella Haasse kon je het zo ongeveer verwachten. Ramdas was een leeftijdgenoot. Nou ja, jaartje ouder.

Rod Stewart stond, ruim negentien jaar geleden op nummer vier in de Top 40, hij was die week een plaatsje gezakt. Op de hoogste plaats stond Whitney Houston, met I will always love you,wat ik toen ook prachtig vond, waarschijnlijk ook doordat ik de zangeres mooi vond. Indertijd heb ik Bodyguard gezien waarin het nummer voorkomt en de dvd heb ik in huis, zodat ook mijn kinderen ernaar kunnen kijken. Whitney Houston was vijf jaar jonger dan Ramdas en is er ook al niet meer.

Af en toe steekt er een gure wind op, zodat ik mijn kraag hoog op moet zetten en mijn lippen op elkaar moet klemmen.