Over de roemruchte jaren zestig weten we behoorlijk wat: Provo, bezetting van het Maagdenhuis, Rolling Stones in Nederland en meer, veel meer. Maar veel van wat we weten betreft de grote steden. Hoe verliepen die jaren zestig in een provinciestadje? Wie dat wil weten moet No satisfaction van Chris van Esterik lezen.
Chris van Esterik, een dorpsjongen uit Ingen, ging in 1962 naar het gymnasium in Tiel. In deze tijd was dat iets nieuws. In de decennia daarvoor waren het vooral de kinderen van de notabelen geweest die een gymnasiale opleiding kregen. Voor de rest was er hooguit de hbs, als je ‘een goede kop’ had. Maar in de jaren zestig drongen de kinderen van middenstanders, boeren en arbeiders door tot het gymnasium. Overal was van alles aan het verschuiven, dus ook in het leslokaal.
Van Esterik heeft zich goed in zijn onderwerp verdiept. Hij raadpleegde enkele tientallen archieven, interviewde zo’n vijftig mensen, waaronder enkele oud-klasgenoten en spitte de literatuur over de jaren zestig door.
En daarna tekende hij ons het beeld van het naoorlogse Tiel. We lopen met hem tussen de puinhopen van na de bevrijding en zien hoe het stadje zich opricht, hoe het maatschappelijke en culturele leven weer op gang komt en hoe de vertrouwde verhoudingen veranderen.
Die veranderingen gaan trouwens niet zonder slag of stoot. Op een schoolfeest wordt er voor het eerst popmuziek gedraaid. De auteur is de diskjockey. De rector met zijn priemende blik komt binnen en daarna is meteen het feest afgelopen.
Maar de nieuwe tijd blijkt niet te keren. De school krijgt ander personeel, met andere opvattingen. Het establishment wankelt.
Van Esterik heeft een prachtig boek geschreven, dat zich kan meten met het veel geprezen Jorwerdboek van Geert Mak. De bevolking van een provinciestad komt tot leven en ook als je nog nooit in Tiel geweest bent, heb je het idee dat je na het lezen van dit boek een beetje Tielenaar geworden bent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten