Al eerder beweerde ik dat er wel erg veel geknipoogd wordt naar de titels van Gabriel Gárcia Márquez. Blijkbaar haken die titels zich in het geheugen vast, ook bij mensen die de boeken niet gelezen. Nu heb ik wel wat van Márquez gelezen, maar het boek Liefde in tijden van cholera niet. Toch herkende ik de knipoog meteen.
De vorige knipogen deze roman begonnen beide met 'Liefde in tijden van...' Op de voorkant van De Gelderlander van vrijdag 6 juni staat, als aankondiging van een recensie 'Vriendschap in tijden van geweld'. Waarom herkennen we dat meteen?
Het zal helpen dat 'vriendschap' dicht bij 'liefde' ligt. In bijvoorbeeld 'Water in tijden van droogte' zouden we niet een knipoog herkennen. Ook helpt het dat het metrum van de zin lang gelijk op gaat met de originele titel. Pas aan het eind ('geweld' in plaats van 'cholera') wijkt het af. Dat is geen probleem, zagen we bij 'Liefde in tijden van Tinder' en 'Liefde in tijden van laagconjunctuur'.
Hoe vaker er geknipoogd wordt naar een titel, hoe sneller we zo'n knipoog herkennen. Na verloop van tijd kan de variant gerust wat verder van het origineel liggen; we herkennen die toch wel en knipogen terug.
Daarom is het gebruik van zo'n knipoog slim. Degenen die de verwijzing herkennen, voelen zich verbonden met de knipoger: ingewijden in wat nauwelijks een geheim is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten