Het is een wonderlijke wereld die Miel Vandepitte ons voorschotelt in Centralia: een van de hoofdpersonen, Lonca heeft een hoed op, rijdt op een paard en draagt een holster, met daarin een revolver. Hij lijkt op een cowboy en ook het landschap is in overeenstemming met dat wat we uit westerns kennen. Op de rivier varen schepen met raderen aan de zijkant, er zijn houten karren en er is een saloon waarin mensen op tonnen zitten. De aankleding komt overeen met ons beeld van het Wilde Westen
Aan de andere kant is er ook een stedelijke omgeving, met gebouwen die eruitzien als kantoorgebouwen. Die lijken uit een veel recenter verleden te stammen. Ten slotte zijn er vreemde wezens die we eerder in een fantasy-achtige omgeving zouden plaatsen. De wereld van Centralia is een opmerkelijke mix, zoals er in een droom elementen gecombineerd worden die in de werkelijke wereld streng gescheiden zijn.
De stad Centralia is nauwelijks nog toegankelijk: de temperatuur is er zo hoog opgelopen, dat je er nauwelijks kunt overleven. De temperatuur van de rivier is zo hoog, dat het verstandig is om er ver uit de buurt te blijven. Lonca gaat naar Centralia vanuit de plaats Blitz. De jonge vrouw Ace gaat mee als reporter en verder neemt Lonca Jack en Charden mee. Het viertal moet steeds oppassen voor de vijand: het volk van de neusapen. Het zijn mensen met maskers voor met grote neuzen, waarin zich waarschijnlijk een filter bevindt.
Lonca vermoedt dat er goud te halen is in Centralia, maar uiteindelijk snapt hij dat zijn groep Blitz van de ondergang zal moeten redden.
Queeste
Zoals gezegd: het is een wonderlijke wereld en het is een wonderlijk verhaal. Het gegeven is dat van een klassieke queeste: een moeilijke tocht, waarvan de lezer wil dat die lukt. Er komen steeds weer nieuwe problemen en die moeten allemaal overwonnen worden.
Dat verhaal zit aardig in elkaar en de tekeningen zijn ook goed, met ongelooflijk veel details. Aanvankelijk ging ik ervan uit dat er een zekere symboliek in de gebeurtenissen zou zitten en dat ze eigenlijk voor iets anders stonden. Dat idee heb ik laten varen, maar dat had wel tot gevolg dat de noodzaak van het hele verhaal mij niet meer zo duidelijk was. Ja, het is wonderlijk en, ja, de maker heeft plezier in het vertellen en het tekenen, maar het is me te weinig. Ik zie dat er gespeeld wordt met verhaalconventies en met beeldelementen, maar het is me te vrijblijvend en vooral: het doet me nauwelijks wat.
Geen emoties
De lezer, deze lezer althans, blijft in zijn hoofd zitten en kan het allemaal beredeneren, maar je hoopt dat er ook een emotionele laag wordt aangeboord en dat blijft uit. Het gaat mij niet om de emoties van de personages, maar de emoties die bij de lezer opgeroepen hadden kunnen worden. De wereld van Centralia wordt nergens beklemmend; de lezer kijkt van een afstandje toe.
Ik zie dat Miel Vandepitte talentvol is en goed kan tekenen, maar bij Centralia kom ik niet verder dan het ophalen van mijn schouders.
Titel: Centralia
Tekst en tekeningen: Miel Vandepitte
Uitgever: Scratch
z.pl. 2021, 144 blz. € 24,95 (hardcover)
"Ik zie dat Miel Vandepitte talentvol is en goed kan tekenen, maar bij Centralia kom ik niet verder dan het ophalen van mijn schouders."
BeantwoordenVerwijderenWanneer ik dit gevoel heb bij een boek ben ik er nog wel eens later achter gekomen dat het ook aan mijn eigen stemming kan liggen dat het niet binnen is gekomen en dat het een aantal jaar later wel opeens aan kan slaan. Of niet natuurlijk.
Die mogelijkheid wil ik wel openhouden. Op dit moment was het blijkbaar geen boek voor mij.
Verwijderen