De familie Paddle is overzichtelijk: vader, dochter Carol en zoon Kid, die vaak vergezeld is van een naamloos vriendje. Vader is een brave, wat saaie man. Hij leest de krant, gaat met de tent op vakantie, heeft een uitgebreide verzameling dassen en doet niemand kwaad. Carol is een meisje dat het goed doet op school en zoet met haar poppen speelt.
Maar Kid is anders. In ieder geval in zijn hoofd. Zijn fantasie slaat vaak op hol en dan is een kleine aanleiding genoeg voor de wildste verzinsels. Die kunnen gewelddadig en morbide zijn. Vaak ook gaan ze over ruimtewezens en monsters. Dat komt waarschijnlijk mede doordat Kid een fervent gamer is.
Game over
We kennen de familie uit de strip Kid Paddle, waarvan nu deel 19 verschenen is: Love, Death and Roblorks. Ook in dit deel wordt flink gegamed: het vijfde deel van de gags behelst een computerspel, dat altijd eindigt met 'Game Over'. Altijd faalt de missie en vaak vindt de hoofdpersoon (of het meisje dat hij moet redden) binnen het spel de dood.
Deze games hebben geleid tot een spin-off: Game over. In die strips zit de hoofdpersoon de hele tijd in het spel. In Kid Paddle zie je op het laatste plaatje altijd Kid achter de spelcomputer. Dat is eigenlijk niet het juiste woord, maar ik weet niet hoe je de machines in een speelhal noemt waarop je de spellen kunt spelen. Aan het eind stap je dus weer vanuit de game de werkelijkheid in.
Dat is een structuur die ook voorkomt bij de fantasieën: soms staat in het begin van de gag wat de aanleiding is van de fantasie, maar soms ook niet en val je als lezer er meteen in. Pas aan het eind kom je er dan achter dat het niet de werkelijkheid maar de verbeelding betreft.
Het lijkt erop dat de werkelijkheid domweg te saai is voor Kid. Hij moet zichzelf voeden met fantasieën en dat doet hij vaak samen met zijn vriendje die een gigantische bril draagt. Dat moet wellicht het nerdachtige benadrukken. Kid en zijn vriendje voelen elkaar goed aan en stimuleren elkaar.
De fantasieën starten soms bij vader die een zijn kinderen een weetje overbrengt: dat kakkerlakken nog een week zonder hoofd kunnen leven of dat je een avocado het best kunt laten rijpen door er een banaan naast te leggen. Kid heeft maar weinig nodig om zijn verbeelding op gang te brengen.
Escapisme
Zowel de games als de fantasieën zijn een vorm van escapisme: even ontsnappen aan de werkelijkheid die te weinig uitdaging biedt. Binnen de games en de fantasieën mag het gruwelijk en onveilig zijn, omdat je weet dat je toch weer in de veilige werkelijkheid terechtkomt. Hetzelfde geldt voor de jonge striplezer: binnen de strip mogen er verschrikkelijke dingen gebeuren, omdat je weet dat je veilig op de bank zit. Zo kun je een avontuurlijk leven leiden, zonder van je plaats te komen.
Dan moeten de verhaaltjes natuurlijk wel boeiend zijn, maar daarover hoeven we bij Kid Paddle niet in te zitten. De grillige, vaak bizarre fantasie van het jongetje kan je elke keer weer verrassen.
Midam (Michel Ledent) is de schepper van Kid Paddle en zijn wereld. De stijl herken je meteen. Alle personages hebben een groot hoofd en grote handen en voeten, nek, armen en benen zijn juist dun. Alle personages hebben een enorme overbeet. Het karikaturale maakt ze al bij voorbaat grappig, maar het wordt ook effectief ingezet: gezichtsuitdrukkingen (boos, verbouwereerd, blij, geschrokken) zijn altijd duidelijk.
Bekende kaders steeds verrassend ingevuld
Je zou kunnen zeggen dat dit negentiende album meer van hetzelfde is. Dat lijkt me geen bezwaar. Het is juist de kunst om binnen een bepaalde setting steeds weer iets nieuws te bedenken. Hoe vaak heeft bijvoorbeeld De Generaal niet tevergeefs een greep naar de macht gedaan? Net als Grootvizier Iznogoedh, overigens. En hoeveel klussen hebben Buurman en Buurman al niet uitgevoerd.
Dat Kid Paddle net zo verslavend is als een computerspelletje zal ik niet zeggen. Maar elk album lees ik weer met plezier. Je weet dat het grappig is, dat het over monsters en ruimtewezens gaat, dat de fantasieën bizar zijn. Maar binnen het kader van het bekende is het altijd weer verrassend.
Als je het album (bijna) uit hebt, is er nog een toetje: twee bladzijden met schetsen. Altijd leuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten