Eva Rojas, 34 jaar oud, wordt ondervraagd door de psychiater Llop. Ze zijn collega's, maar er zijn klachten over Eva (excentriek gedrag) en ze dreigt haar licentie kwijt te raken. Llop vraagt haar om te vertellen wat er die week gebeurd is. Ze moet dat chronologisch doen, maar ze wijst alvast vooruit: er komt een lijk in voor en de politie heeft haar bemodderde schoenen in beslag genomen. Blijkbaar is ze verdacht.
Dat is de beginsituatie van de strip Ik ben hun stilte van Jordi Lafebre. Al op een van de eerste pagina's treffen we Eva aan als ze op de rand van een gebouw staat, in Barcelona. Gevaarlijk lijkt dat niet direct, al maakt Llop zich druk. Je krijgt al meteen de indruk dat je hem niet serieus hoeft te nemen.
Raamvertelling
Ik ben hun stilte is een raamvertelling. Het heden is steeds Eva die haar verhaal vertelt. Binnen dat raamwerk ontwikkelt zich het verhaal dat al voor een groot deel achter de rug is. Eva is scherpzinnig en blijkbaar goed in haar vak: ze doorziet mensen feilloos. Ze is als verteller niet helemaal betrouwbaar. Zo heeft ze medicijnen op zak, al ontkent ze dat, en ze hoort wel degelijk stemmen: haar oma en tantes, die kritisch meeluisteren en commentaar geven.
De gebeurtenissen van de laatste tijd beginnen met een verzoek van een vroegere patiënt van Eva, Penelope. Haar oma gaat haar testament voorlezen en iedere belanghebbende mag een advocaat of vertrouwenspersoon meenemen. Penelope heeft geen advocaat en ze vertrouwt eigenlijk niemand, behalve Eva.
De familie van Penelope heeft een wijngoed waarin een beroemde cava wordt geproduceerd. Er zijn nogal wat familieleden die belang hebben bij de erfenis. Eva maakt kennis met de familie. De jongste oom van Penelope, Franscesc Maturós, leidt het bedrijf. Na een receptie nodigt hij Eva uit in de wijnkelder. Als ze daar aankomt, blijkt hij dood te zijn. De politie stelt een onderzoek in: is Fransesc vermoord?
Eva ontdekt meer vreemde zaken. Zo loost oom Josep (tweelingbroer van Penelopes moeder Maria) alle wijn op het riool. Er zijn duidelijk dingen aan de hand op het wijndomein die niet deugen. Maar doordat Eva diep in de zaak duikt, wordt ze zelf verdacht en haar relatie met Penelope komt ook onder druk te staan.
Goed verhaal
Ik ben hun stilte is een heerlijke strip. Het verhaal boeit, omdat je wilt weten wat er gebeurd is en wie de moord gepleegd heeft. De structuur, waarbij Eva geregeld op de bank zit bij de psychiater, helpt om mee te leven met Eva, zeker op momenten dat zij gevaar loopt.
Eva is een gecompliceerde figuur: ze rookt en drinkt, duikt met verschillende mensen in bed, heeft betekenisvolle tatoeages laten zetten en er zitten haar dingen dwars waarover ze niet wil praten. Zo heeft ze een afkeer van dode lichamen en over haar moeder doet ze er het zwijgen toe.
Haar oma en twee oudtantes zijn altijd aanwezig in haar hoofd en staan haar bij. Het zijn drie krachtige vrouwen. Een van de tantes was getrouwd met een stierenvechter die slecht voor haar was. Dat liep niet goed voor hem af. De andere tante vocht in de Spaanse burgeroorlog.
Sterke vrouwen
De drie zijn niet alleen een komische toevoeging. Ze fungeren ook als schikgodinnen, die mede iemands lot bepalen. Bovendien zijn ze voorbeelden van sterke vrouwen. Eva is aan de ene kant labiel, maar aan de andere kant is ze ook een eigenzinnige vrouw, die zich niet door anderen de wet voor laat schrijven. De degelijke variant van zo'n vrouw is de adjunct-inspecteur die de moordzaak onderzoekt. Ze wordt door Eva Merkel genoemd. Op het wijngoed lopen juist mannen rond met veel machismo. Tegenwicht is daarom zeer gewenst.
Het verhaal zit goed in elkaar en Eva is een interessante persoonlijkheid. Hoewel er nare dingen gebeuren, behoudt ze haar optimisme en dat maakt ook dat de verteltoon licht is. Ik ben hun stilte is eerder vrolijk dan zwaar. Dat komt ook door het vertelplezier dat op elke bladzijde tintelt. Daarbij blijft het tempo lekker hoog.
Tekeningen
De tekeningen zijn uitstekend. De karikaturale toets slaat nooit door, zodat het realisme ook altijd in de tekeningen te vinden is. Lafebre heeft een soepel lijntje, bewegingen en gezichtsuitdrukkingen worden goed weergegeven. Niet op aan te merken.
Een doodenkele keer komt er een soort alwetende verteller om de hoek kijken die ons erop wijst dat Eva wel zegt dat ze geen medicijnen gebruikt, maar dat ze een pil op zak heeft. Ook wijst hij de lezer op de erectie van een van de personages. Die ingrepen in het vertelperspectief zijn eigenlijk niet nodig. Aan de andere kant blijf je als lezer er ook niet bij stilstaan.
Ik kwam ook nog een foutje tegen dat mogelijk aan de vertaling is toe te schrijven. Er wordt gezegd dat Eva een mantelpak aantrekt, maar ze draagt een pak, met een broek. Voor mijn gevoel is een mantelpak (deux-pièces) altijd een combinatie van een jasje met een rok.
Maar dat zijn maar kleinigheden. Met Ik ben hun stilte heeft Jordi Lafebre een uitstekende strip afgeleverd. Stiekem hoop ik op nog meer avonturen van Eva.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten