Veel strips verschijnen in series. In hoeverre moeten de afzonderlijke delen als zelfstandig album te lezen zijn? Dat is een lastig te beantwoorden vraag.
Als je de delen los van elkaar (en dus ook door elkaar) kunt lezen, geeft dat bij het lezen van de afzonderlijke delen geen leesproblemen. Eigenlijk hoef je alleen te weten wie wie is en je moet een beetje de verhouding tussen de personages kennen, maar dat wordt tijdens het lezen meestal wel duidelijk.
Als er vaker teruggegrepen wordt naar iets wat in een eerder deel voorkomt, wordt er voor de lezer die halverwege in de reeks terechtkomt voorkennis gevraagd die hij niet bezit. Dat zou je als een nadeel kunnen zien.
Aan de andere kant: bij een verhaal waarvan de lijnen door de hele reeks getrokken worden, kun je er wel veel meer in leggen en de compositie veel listiger, ingenieuzer, maken. Voor de uitgever is het prettig als een serie boeit, waardoor de lezer automatisch de volgende delen gaat kopen. Het nadeel is dat nieuwe lezers er minder makkelijk in komen en daarom al niet aan een reeks beginnen of na een enkel deel midden uit de serie gaan afhaken.
Roodbaard
Ik had nooit wat gelezen van De havik van Pellerin. De tekenaar kende ik van Roodbaard. Dat deed hij wel goed, vond ik. De havik is een voortvloeisel van Roodbaard, lees ik hier en dat zou aan het begin van de eerste serie ook te merken zijn. Intussen vliegt De havik op eigen vleugels.
Het kostte me wel wat moeite om bij Boek 10 in het verhaal te komen. Aanvankelijk dacht ik dat De havik een schip zou zijn. Dat is niet het geval, het is de hoofdpersoon, Yann de Kermeur. Hij is kapitein en aan het begin van het album richt hij rechtstreeks het woord tot de lezer: 'Die idioten hadden mijn mannen niet mogen gevangennemen. Dat zou ze nog bezuren.' Hij zet zijn woorden kracht bij door vanaf zijn schip een fort onder vuur te laten nemen.
Yann heeft een opdracht van de Franse koning, maar de details van die opdracht zijn hem nog niet bekend. Verder moet hij zorg dragen voor een Indiaanse prinses die aan hem is toevertrouwd. Hij merkt dat er veel tegenwerking is en op een gegeven moment lijkt zijn leven zelfs gevaar te lopen. Hij snapt niet goed waar die vandaan komt.
Er is ook nog iets met een andere vrouw, Agnès, maar voor wie niets om dit deel heen heeft gelezen, blijft dat redelijk duister. Zij denkt in ieder geval een hele tijd dat Yann niet meer leeft.
Kwetsbaar
Al met al boeide het verhaal mij wel: ik leefde mee met De havik en was, net als hij, benieuwd naar wat hij allemaal nog zou moeten doen voordat zijn tocht ten einde was. Je gaat ervan uit dat hij niet meteen gedood zal worden (de serie moet immers door), maar hij is wel kwetsbaar, doordat hij zich soms laat meeslepen door zijn emoties of doordat hij een gok neemt, die ook verkeerd had kunnen uitpakken.
Toen ik aan het eind van dit deel was, was ik wel benieuwd naar het volgende. Hoe lang het duurt voordat dat zal verschijnen is nog niet duidelijk: deel 7 kwam uit in 2009, deel 8 in 2012, deel 9 in 2016 en dit deel in 2020. Op drie of vier jaar zullen we vermoedelijk toch wel moeten rekenen.
Tekeningen
Het scenario is van Pellerin en het zit vrij goed in elkaar: soms krijg je als lezer wat brokjes informatie, maar altijd weer blijven er onbeantwoorde vragen die je door het verhaal stuwen. Over de tekeningen had ik enige twijfels. De tekeningen zijn strak, wat vooral prettig is bij bijvoorbeeld gebouwen. Ook de schepen zijn minutieus en met heel veel aandacht getekend.
De personen vind ik iets minder overtuigend. De expressiviteit van de gezichten had zeker beter gekund. Maar bovenal zijn de gezichten me te 'clean' en dat geldt voor meer tekeningen. We bevinden ons in de achttiende eeuw, maar alles lijkt aangeharkt en zelfs de landschappen zijn keurig, zeker niet ruig. Yann heeft ooit een houw over zijn oog gehad, maar dat is nu een keurig streepje, geen naar litteken.
Op een gegeven moment is er een martelscène. De gemartelde schreeuwt het uit: AAAAAHHHH in rode hoofdletters. Eerlijk gezegd deed het me niets. De gruwel wordt niet overgebracht. Hier wreekt de keurigheid zich.
Ook de inkleuring is keurig. Veel sfeervolle plaatjes met een helderblauwe lucht. Bij de gezichten is er altijd schaduwwerking en die is me wel eens wat te nadrukkelijk, omdat nauwelijks gezichten zijn zonder die schaduw. Het wende overigens wel onder het lezen.
Goed verhaal, dit deel van De havik, of liever: een stuk van een goed verhaal. Wel had ik graag iets meer gezien van de ruwheid van het leven, van het ongepolijste. De ingetogenheid van de tekeningen houden je als lezer een beetje op afstand. Iets meer ruigheid was me welkom geweest.
Dapper dat je in een deel 10 durft te beginnen. Dat is iets dat ik nooit doe omdat ik bang ben dat ik dan te veel achtergrond mis. En het liefst lees ik alleen een reeks als deze helemaal af is. Het jaren wachten op een volgend deel heeft me bij A Song of Ice and Fire van George R.R. Martin in het verleden behoorlijk gestoord.
BeantwoordenVerwijderen