Napoleons tocht naar Rusland is een beroemd voorbeeld van een veldtocht zonder glorie. Later zou Hitler een soortgelijke veldtocht organiseren, die op een even grote nederlaag uitliep.
In april van dit jaar besprak ik het eerste deel van het vierluik Op zoek naar glorie, Hazenpad. Daarin volgen we de kleine trommelaar Hazenpad met zijn schat (een steek voor Napoleon).
Terugtocht
In het tweede deel volgen we het leger op de terugtocht. De soldaten lijden honger. Gelukkig is er een vrouw die haar huis heeft opengesteld, zodat een groepje, onder wie Hazenpad, onderdak en warmte heeft. Hazenpad is klein en dat is handig: hij kan nog wel eens wat voedsel bietsen.
In de schuur verblijven sergeant Bonneuil en soldaat Pijpenkop, van wie Hazenpad in het eerste deel veel last heeft gehad. Ze waren uit op zijn 'schat'. Ook in dit deel zijn ze de slechteriken. Al in het begin van het album doden ze het paard van de wasvrouw Fanfan de Morel en dreigen ze zich aan haar te vergrijpen.
Behalve de kou en de honger zijn het de kozakken die het de restanten van het Franse leger zo moeilijk mogelijk willen maken. Via Litouwen en Polen probeert het leger het vaderland te bereiken. Mensen raken elkaar kwijt, weten niet wie het overleefd heeft en wie niet.
Fanfan komt terecht in het noorden van Frankrijk in het huis van de gravin, de vrouw met kind die ze in het eerste deel hebben opgenomen. Uiteindelijk zal ze daar niet blijven. De groep gaat verder, als onderdeel van de keizerlijke garde. In het volgende deel zullen we lezen hoe het hun vergaat.
Verloedering
In Op zoek naar glorie gaat het eigenlijk niet zo heel erg om de verhaallijn of om avonturen. Belangrijker dan wat er precies gebeurt, is de sfeer die je meekrijgt: de ellende van de soldaten, waardoor ze ook hun morele normen laten varen. Sommige restanten van de Grote Armée verloederen, maar er zijn ook mensen die het besef van goed en kwaad helder blijven houden.
Dat je je het meest identificeert met een kind (Hazenpad) en een vrouw (Fanfan de Morel) is niet zo verwonderlijk. Ze hebben al een uitzonderingspositie in het leger en zijn niet geneigd zomaar mee te gaan met de verloedering. Daardoor blijft er in het verhaal, te midden van de ellende, steeds het uitzicht op het licht, er blijft hoop. De strip is dan ook niet deprimerend, maar je blijft als lezer lucht houden om je door het verhaal heen te ademen.
De tekst is van Pascal Devoz, die graag de geschiedenis recht wil doen. Niet dat deze personages allemaal werkelijk bestaan hebben, maar de route van het leger zal wel kloppen. De tekeningen van Philippe Eudeline zijn realistisch genoeg om je een goede indruk te geven van de toestand van ruim twee eeuwen geleden. De sfeer van het soldatenleven is goed getroffen.
Het vierluik Op zoek naar glorie is op de helft: we hebben nog twee delen te gaan. Degenen die de eerste twee delen gelezen hebben, zullen de volgende twee zeker ook willen lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten