Nog geen jaar geleden schreef ik een stukje over het eerste deel van Jeff Rylander, Paniek op Curaçao. Nu ik het terugleees, zie ik dat ik me nog niet helemaal aan de strip kon overgeven. Die leest weliswaar vlot, is goed getekend en het verhaal zit ook nog goed in elkaar, maar ik maakte toch een klein voorbehoud, al twijfelde ik aan mijn eigen twijfels.
Nu is deel 2 er, Noodweer op Curaçao. Net als in deel 1, heeft het verhaal vaart. Het begint met een zonnig vakantietafereel, maar al op de tweede tekening moet een politieagent informeren naar een diefstal van een laptop en aan het eind van de pagina weten we al dat iemand op zoek is naar Jeff Rylander. De verwikkelingen gaan snel.
Rylander is een prachtig karakter: een rommelig levende man, die eigenzinnig zijn weg gaat. Hij struikelt zich vaak van de ene gebeurtenis naar de ander, maar als hij iets in zijn hoofd heeft, zet hij wel door. Er is een groep mensen om hem heen die wel eens met hun hoofd moeten schudden als ze hem bezig zien, maar op wie hij wel kan rekenen.
Net als in deel 1 komt er weer van alles samen: er duikt een ex op aan wie Rylander nog alimentatie verschuldigd is, er is sprake van een vervloeking in een voodooritueel, er breekt brand uit, er zijn machinaties van een projectontwikkelaar en dan is er ook nog noodweer op komst, de orkaan Oswald.
Benarde situaties
Natuurlijk loopt het allemaal goed af, maar Rylander komt wel in benarde situaties terecht en de kans dat het mis kan gaan, houdt de spanning erin. Niet alleen heeft Rylander problemen op het persoonlijke vlak, maar zijn leven loopt ook daadwerkelijk gevaar als hij zijn neus te nadrukkelijk steekt in zaken van iemand die niet gediend is van bemoeizucht.
De covertekening van Eric Heuvel maakt dat al duidelijk. Net als bij deel 1 heeft de hardcover een andere omslagtekening dan de softcover. De echte liefhebbers kunnen dus van beide versies een exemplaar kopen.
Willem Ritstier heeft de touwtjes van het verhaal weer stevig in handen. Er speelt van alles tegelijkertijd en je moet goed doseren om de lezer al die lijnen goed te laten volgen. Dat is heel goed gelukt: het verhaal blijft helder en het blijft ook de hele tijd op tempo.
Curaçao is nadrukkelijk de plaats van handeling. Soms is een plaats alleen maar decor en had het verhaal zich net zo goed ergens anders kunnen afspelen. Dat is hier niet het geval. Steeds ben je je ervan bewust waar je bent. Het album ademt de sfeer van Curaçao.
Wanneer het verhaal speelt, is lastig te zeggen. In ieder geval al een tijdje geleden. Er zijn wel mobiele telefoons, maar nog geen smartphones en er zijn wel computers, maar een scherm is nog een heel gevaarte. Misschien is de tijd ook wel af te leiden uit de types auto's, maar daar heb ik helemaal geen verstand.
Luchtig
Hoeveel gevaar er ook in het verhaal zit, het blijft altijd luchtig. Steeds zitten er geestigheden in verwerkt. De magische spreuk bij de vervloeking luidt bijvoorbeeld 'Oeloe-wapwap! Di-end!' Ik ben opgegroeid in een tijd dat oelewapper nog een gangbaar scheldwoord was en ik moest hierom dus breed glimlachen.
De tekeningen van Heuvel zijn weer dik in orde. De helderheid daarvan helpt ook mee het verhaal helder te houden. Ze 'lezen' nu eenmaal gemakkelijk.
Noodweer op Curaçao is gewoon een lekker verhaal. Het is gecompliceerd genoeg om interessant te zijn, helder genoeg om makkelijk leesbaar te zijn, luchtig en fris. En vooral is Jeff Rylander een persoonlijkheid die je graag ziet rondlopen in een verhaal. Die kan nog heel wat delen mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten