Terug van vakantie

Het was hier even stil. Ik heb nog wel een recensie klaarstaan, over De arabier van de toekomst, deel 6, van Riad Sattouf, maar ik wacht nog op illustratiemateriaal. Bij de uitgever zullen ook wel mensen op vakantie zijn. 

Afgelopen week heb ik trouwens wel het een en ander gelezen. Schemerleven van Jaap Robben is een mooie roman. Leest heerlijk en gaat ook nog eens ergens over. En verder Gebied 19 van Esther Gerritsen. Ook heel goed en een verrassend onderwerp. 

Intussen lees ik De heks van Limbricht van Susan Smit. Qua onderwerp zeker van belang, maar voor mijn gevoel zit de schrijfster nogal opvallend in het hoofd van de hoofdpersoon, waardoor het boek niet alleen een historische roman is geworden. Ook literair is het echt wel minder dan de twee eerder genoemde boeken. Het leest trouwens niet vervelend en dat is al heel wat waard. 

Daarover ga ik allemaal nog schrijven, maar je moet nog even geduld hebben. Ik heb deze week nog een paar afspraken, waardoor ik morgen bijvoorbeeld de hele dag weg ben en vrijdag ook. En ik moet ook nog wel op gang komen na een week lang de bergen. 

Ik kan iedereen de Dolomieten (en hotel Bambi in Sulden) aanraden. Werkelijk prachtig. Wel ging het op de tweede wandeldag al mis, alsof ik in een roman van Willem Frederik Hermans was beland. 

We waren in Trafoi met de stoeltjeslift naar boven gegaan en kwamen uit bij de Funkelhütte. Aan de hand van het grote overzichtsbord zochten we een rondwandeling uit die we in een uur of vier zouden kunnen doen. We moesten de bordjes met 24 volgen en later die met 25. 

We hebben alleen het eerste bordje met 24 gezien. We liepen zeker een uur door op een vrij breed pad en kwamen tot de conclusie dat we verkeerd waren gelopen. We kregen wel bordjes met 4 te zien en die zouden ons ook wel ergens naar leiden. Die volgden we dus maar. 

Waar we uit zouden komen, wisten we niet. De avond ervoor hadden we de kaart met alle wandelingen alvast in mijn jaszak gedaan, zodat we die de volgende ochtend niet konden vergeten. Maar ik besloot op het laatste moment om een andere jas aan te trekken. Daardoor hadden we dus geen kaart meer. 

Uiteindelijk werd het geen rondwandeling, maar een tocht naar het dorpje Stelvio, wat betekende dat we zo'n duizend meter moesten dalen. Het uitzicht was wel mooi en de paden waren niet het allermoeilijkst, maar het was wel de hele tijd dalen en dat voelde ik wel aan mijn voeten. 

In Stelvio bleek de bus niet te rijden Gomagoi, hoewel er een heel groepje mensen stond te wachten. In dat dorp stond mijn auto in de garage, omdat ik geen licht meer had, maar dat is een ander verhaal. 

Mensen gingen in rap Italiaans in discussie met een buschauffeur, die vertelde dat hij geen dienst meer had. Gelukkig kwam er even later alsnog een bus. Het is altijd mooi als er wat mis gaat. Dat levert de beste verhalen op. 

Terug op de hotelkamer keek ik wat de schade was. Door het voortdurende dalen had ik een grote blaar op de voorkant van mijn grote teen. Die was intussen door en de hele voorkant lag dus open. De nagel van mijn grote teen voelde bovendien aan alsof die elk moment los kon laten. 

Allemaal niet lekker, maar de voldoening was er wel en de volgende dag besloten we gewoon weer een wandeling op het programma te zetten. Ook die was weer prachtig. En nog een dag later maakten we alsnog de beoogde wandeling in Trafoi. Die viel, na wat we meegemaakt hadden, erg mee.