Er is altijd veel meer beschikbare leesstof dan beschikbare leestijd. In mijn huis zijn er op verschillende plaatsen stapels van boeken die ik zeker nog wil lezen. Ik moet erg oud worden wil ik die boeken allemaal kunnen lezen en dan moeten er intussen geen nieuwe boeken uitkomen.
Van sommige boeken weet ik niet eens wat ik ervan zou kunnen verwachten. Geen tijd genomen om in te kijken. Zo'n boek was het album Bastaards. Het is in 2022 uitgekomen en het werd mij toegestuurd met andere albums die meer mijn belangstelling hadden. Dit album bleef liggen. Een van mijn kinderen keek het in, omdat ik haar had gezegd dat het over katten ging. Dat bleek al niet te kloppen: Bastaards gaat over honden.
Tekenfilms
Het is een wat bedrieglijk album, door de lievige manier van tekenen, die me herinnert aan de tekenfilms waarnaar ik met mijn kinderen keek toen ze klein waren: Lady en de Vagebond en Ook honden gaan naar de hemel. Een beetje zoetig, maar wel goed gemaakt en de kinderen zaten er helemaal in.
Zo'n album lijkt Bastaards ook, maar misschien moet je het toch maar niet aan je kleine nichtje laten lezen. Het begin geeft helemaal wat je verwacht. Een klein hondje, Sophia, komt in een nieuw huis, waarin al heel wat honden zijn. Vanaf nu heeft ze een nieuw baasje, over wie de andere honden overigens wel tevreden zijn: hij is goed voor hen.
Voor Sophia is zo'n huis met zo veel honden wel overweldigend en ze moet nog maar zien dat ze haar plaatsje vindt. Bovendien beeldt ze zich in iets te herinneren van haar vorige vrouwtje en daarbij speelde het nieuwe baasje een vreselijke rol. Ook de andere honden hebben vorige bazinnetjes, maar zij herinneren zich niets van wat er vroeger gebeurde. Als Sophia vertelt wat ze zich meent te herinneren, wordt ze dan ook niet zomaar geloofd. Ze is vastbesloten om haar gelijk te bewijzen en op onderzoek uit te gaan. Dat blijkt nog best gevaarlijk te zijn.
Thriller
Voor je het weet, zit je midden in een thriller. Voor de lezer wordt steeds duidelijker wat dit lieve baasje voor iemand is. Maar wat kunnen honden uitrichten tegen iemand van wie ze afhankelijk zijn? Het verhaal stuurt aan op een spectaculaire ontknoping.
Van het nieuwe baasje krijgen we aanvankelijk niet het gezicht te zien. Dat deed me denken aan de film Gebroken spiegels (1984) van Marleen Gorris. Ook daar zagen we nooit het gezicht van de man die een bijzonder nare rol speelde. Later bleek hij samen te vallen met zo'n beetje de enige man met wie je je kon identificeren.
Bastaards is bepaald niet bedoeld voor de tere kinderziel. Voorop staat dat het een soort kruising is van Silence of the lambs en All dogs go to heaven, maar als je het verhaal leest, laat je je toch in de luren leggen door de lief aandoende honden. Uiteindelijk kun je niet om de gruwelijke kanten van het verhaal heen.
Scenario en tekeningen
Het scenario van Tony Fleecs zit goed in elkaar. De informatie is zo gedoseerd dat het even duurt voordat je de situatie helder hebt. Daarna is er meteen een nieuwe spanningsboog: hoe gaan de honden het oplossen? De tekeningen van Trish Forstner lijken afgestemd op een vrij jong publiek, wat een rare leeservaring geeft. Zo onschuldig en zoet is het verhaal immers niet. Juist dat verschil werkt goed. Je moet er wel van houden: het ziet er allemaal nogal gladjes uit, wat nog versterkt wordt door de inkleuring en het gladde papier. Niet voor niets moest ik aan tekenfilms uit het eind van de vorige eeuw denken.
Doordat het verhaal goed in elkaar zit, leest Bastaards overigens lekker. Je kunt het altijd een keer tussendoor lezen. Zo heb ik het ook gedaan, in een stemming van 'Wat zal ik nu weer eens lezen?' Ik heb er geen spijt van dat ik toen naar dit album heb gegrepen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten