Spelen kinderen nog cowboytje? Kan dat nog? Alle mannen van mijn leeftijd hebben het als jongetje gespeeld. Onbekommerd schoten we mensen dood. We genoten daar zeer van.
Westerns blijven voor mij dan ook een aantrekkelijk genre. Voor een deel uit jeugdsentiment, maar misschien ook wel vanwege de rauwheid, de directheid. In westerns gaat het goede vaak de strijd aan met het kwade. Dat is ook zo in de strip Sonora.
Daarvan waren al twee delen verschenen. Ik schreef over deel 1 (Wraak), een veelbelovend begin van het drieluik en over deel 2 (Lola Montez), dat ik meer als een tussendeel zag. In deel 3, De gebroken droom, moet het verhaal tot een ontknoping komen.
Wraak
Hoe was het ook alweer? De militair Max Bonnot heeft gezien hoe zijn broer is gedood en hij wil wraak. Hij reist daarvoor naar Amerika. Daar verplaatst het Franse leger zich naar Mexico en daarop duidt dan ook de titel Sonora, dat is de plaats waar het leger neerstrijkt.
Deel 2 zag ik als een soort tussendeel, omdat het nogal over politiek ging: Californië wordt toegevoegd aan de Amerikaanse ferderatie, waardoor de Fransen geen grote rol meer kunnen spelen. Maar dat stukje heb je wel nodig om deel 3 te kunnen begrijpen. Hier steekt het Franse nationalisme sterk de kop op.
Max komt terecht in dit roerige hoofdstukje geschiedenis. Hij komt te weten wie degene is op wie zijn wraakgevoelens zich richten en hij moet zich afvragen of hij nog behoefte heeft aan die wraak. Ook moet hij kijken of hij meegaat in het nationalisme van de Franse militairen en of hij mee wil strijden om een gebied tot Frans grondgebied te maken.
Overval
Er is een overval op onschuldige burgers en een groep Indianen krijgt daarvan de schuld. Max gaat met Louise, een zus van een van de omgekomenen, op onderzoek uit en heeft zijn twijfels bij het gemak waarmee een schuldige wordt aangewezen.
In de reeks Sonora is er een verhaallijn die door alle delen loopt. Daarnaast heeft ook elk afzonderlijk deel zijn plot. Dat is prettig voor zowel de complete serie als voor de afzonderlijke delen. Natuurlijk mis je wat als je die 'los' leest, maar ze bieden genoeg zonder de context van de reeks.
Alle drie de delen hebben een sterke covertekening. Bij dit derde deel is dat weer een tekening van Nicolas Siner. We zien twee mannen tegenover elkaar staan en je krijgt de indruk dat die een duel gaan uitvechten. Je verwacht dat het Max en de moordenaar van zijn broer zullen zijn. De gieren kijken toe: die zullen zich straks tegoed doen aan het lichaam van de verliezer. Maar Jean-Pierre Pécau is een puike scenarist en hij heeft nog een paar verrassingen voor de lezers in petto.
Louise
Naast Max plaatst hij Louise, een vredelievende vrouw, maar ook iemand die goed weet wat ze wil. Ze is het toonbeeld van rechtvaardigheid in een wereld waarin het recht vaak ver te zoeken is, zonder dat ze zoet wordt. Max heeft dan ook het idee dat hij uiteindelijk zal moeten kiezen. Voortgedreven worden door haatgevoelens of die laten varen en zichzelf vrede gunnen. Maar zal hij dat kunnen? Niet voor niets voert hij al de hele tijd de afgebroken sabel mee, symbool van de dood van zijn broer.
De tekeningen van Benoît Dellac zijn, net als in de vorige delen goed: vaak een wat forse lijn, waardoor de personen duidelijk afgetekend staan tegen de achtergrond. De inkleuring door Scarlett Smulkowski laat bruinen en blauwen domineren, met als contrast het rood van het bloed. De sfeer van de western blijf je de hele tijd wel houden. Max heeft een karakteristieke lok tussen zijn ogen, zodat je hem steeds gemakkelijk herkent.
De gebroken droom is een waardige afsluiting van een goed drieluik. De verhaallijnen zitten goed in elkaar en de tekeningen zijn sfeervol en nemen je mee in het verhaal. Nu de hele serie er is, zie je met terugwerkende kracht waarom de vorige delen goed werken.
'Nu de hele serie er is, zie je met terugwerkende kracht waarom de vorige delen goed werken.'
BeantwoordenVerwijderenNou, ik hoop dat u dat straks ook van mijn drieluik zult kunnen zeggen.
En leuk, dat over Staring in dat andere stuk van u.
Groet, Marc Schoorl