Gisteren overleed Frans Kusters (1949 - 2012). Ik zag het bericht gisteren ergens op het web voorbijflitsen. Eerlijk gezegd dacht ik dat hij al dood was. Hij was een auteur van wie ik al jaren niets had gehoord. De laatste keer dat ik zijn naam hoorde noemen was het door Victor Vroomkoning. Ik vermoed dat hij wat over Kusters heeft geschreven in het Kritisch Literatuur Lexicon. Die mappen heb ik nog ergens in dozen op zolder. Ik ben niet gaan controleren of het klopte wat ik dacht.
Kusters kwam uit het Nijmeegse circuit, vermoed ik, maar zelfs dat weet ik niet zeker. In mijn boekenkast bevindt zich geen boek van hem en voor zover ik weet heb ik maar één boekje van hem gelezen: Het Chaplinconcours. Ik heb daar slechts een vage herinnering aan. Dat het 'wel goed' was. Technisch in orde, blijkbaar, maar verder heeft het geen herinnering nagelaten.
Ik dacht dat ik vorig jaar nog een boek van hem gelezen had, maar toen ik dat controleerde, bleek het een roman van Frans Stüger te zijn. Die blijkt nog te leven. Mijn geheugen bedriegt mij geregeld wat betreft dood en leven. Mensen van wie ik denk dat ze nog leven, blijken al lang dood en degenen die in mijn geheugen begraven zijn, zijn nog levend of gaan nu pas dood.
Dat ik Kusters nog ga lezen - ik zie het er niet meer van komen. Misschien doe ik daar verkeerd aan, maar dat zal ik deze week wel lezen in verschillende berichten. Zijn uitgever spreekt over 'een intense en suggestieve stijl' en 'Nesciaanse, milde ironie'. Hij was al lang ziek en in verschillende berichten lees ik dat hij een aardige man was. De dood spaart ook de aardigen niet.
Wellicht dat over tien jaar een twintigjarige jongeman in een doos op een rommelmarkt een boek van Frans Kusters vindt en het meeneemt omdat het maar vijftig cent kost. Het zou kunnen zijn dat hij het leest en daarna alles van die auteur wil lezen. Jammer dat hij het dan niet meer aan de schrijver kan laten weten.
(De foto van Kusters komt van de site van De Bezige Bij)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten