Portugal

Ook mensen die niet vaak een beeldroman lezen, kennen wellicht Drie schimmen (2008) van Cyril Pedrosa. Achter in het nieuwe boek van Pedrosa wordt zijn vorige zelfs een klassieker genoemd en dat klopt intussen misschien wel. Ik denk dat veel mensen het een aangrijpend boek vonden, zo'n verhaal over de dood van een kind. Over hoe lastig het is om zo'n kind los te laten. Pedrosa had dit bij vrienden meegemaakt.

Mij was het boek wat te zwaar symbolisch, te boodschapperig. Het stuurde de lezer wel heel erg duidelijk de kant op die de schrijver in gedachten had. De opvolger, Portugal, is heel anders, veel minder sturend. En daardoor, voor mij, veel beter. Het boek is intussen al veel geprezen. Het is genomineerd voor een Stripschapspenning in de categorie 'Buitenlands'. Als het die penning wint, mag het zich in deze categorie 'Beste album van 2012' noemen.

In Portugal maken we kennis met Simon, een tekenaar. Veel zorgen, veel gedoe en met het tekenen lukt het allemaal niet zo. Zijn therapeute zegt dat hij in een creatieve impasse verkeert, maar zelf ziet hij het anders: hij heeft gewoon geen zin, dat is alles. Zijn relatie met Claire lijdt er ook nog onder.

Dan verandert er wat in zijn leven: er is een familiefeest in Portugal. Simons familie komt daar oorspronkelijk vandaan. Simons grootvader (Abel) trok ooit van Portugal naar Frankrijk om zich daar te vestigen. Samen met zijn vader (Jean) gaat Simon naar de bruiloft van zijn nicht. Ze zullen een tijdje in Portugal blijven, tussen hun familieleden. Simon en Jean hebben niet zoveel contact. Ze zullen nu een tijdje in elkaars nabijheid zijn.

Portugal heeft een positieve uitwerking op Simon, al wordt dat pas geleidelijk duidelijk. Hij komt in een omgeving die zowel vertrouwd als vreemd is. Zijn beheersing van het Portugees is maar gebrekkig. Veel van wat in het Portugees gezegd wordt, is dan ook niet vertaald, zodat we ons als lezer net zo onthand voelen als Simon.

Simon blijft langer in Portugal dan zijn vader. Hij trekt zelfs in een huis om daar te werken. Uiteindelijk vindt hij rust en stabiliteit, wat ook weer een gunstige uitwerking heeft op zijn relatie met Claire. En op zijn tekenen.

Het aardige is dat Pedrosa geen moeite doet om ons uit te leggen wat er nu zo prettig is aan Portugal. Vindt Simon zijn roots? Zijn het de mensen die hij ontmoet? Is het de omgeving? Is het de houding van de Portugezen? Pedrosa duidt niet al te veel en dat maakt dat het verhaal je blijft bezighouden.

De plaatjes zijn getekend in vrij dunne lijnen en ingekleurd met waterverf. Vaak kiest Pedrosa enkele bladzijden lang voor hetzelfde gamma, waardoor zo'n passage ook meteen een eigen sfeer meekrijgt. Hij kleurt ook de tekstballonnetjes als hij dat nodig vindt.

Als boek ziet Portugal er mooi uit: gebonden, leeslint, stevig papier, kleurige tekeningen, lekker losjes getekend. Maar ook het verhaal is prima. Het zou me niet verbazen als we over een tijdje kunnen schrijven dat ook dit boek een klassieker is geworden.