Het werk van Guido van Driel is gemakkelijk te herkennen: vaak werkt hij op zwart papier en zijn tekeningen zijn vaak afgedrukt tegen een zwarte ondergrond. Het zwart, dat ook de kleuren die eroverheen geschilderd zijn donkerder maakt, is zijn handelsmerk geworden, vooral door zijn bekendste werk, Om mekaar in Dokkum (2004). Gasten (2012) is zijn laatste beeldroman.
Het boek wordt in een vrij laag tempo verteld. We volgen twee Engelsen, Syd en Roger, die als voetbalsupporter naar Amsterdam komen. Al gauw blijkt dat ze met hun gedachten bij Larry zijn, de broer van Syd, die in Amsterdam is omgekomen.
Ze genieten van de dingen waar Amsterdam beroemd om is geworden en eten bijvoorbeeld paddo's, wat hun waarneming van de werkelijkheid beïnvloedt. Langzaam kom je er als lezer achter wat er gebeurd is: hoe het komt dat een van de twee jongens over veel geld beschikt, hoe ze een collega hebben gepest en, helemaal aan het eind, hoe Larry om het leven is gekomen. Tussendoor speelt nog het verhaal van Wilson, iemand die zich in Amsterdam staande probeert te houden, maar dat valt hem niet mee.
Eigenlijk gebeurt er niet zoveel in Gasten. Toch lees je het boek in één ruk uit. Omdat je wilt weten hoe het zit. Omdat je de twee gasten zo dicht op de huid zit, dat je wel betrokken bij hen moet zijn. Omdat er onder de gewone handelingen een ernst zit die intrigeert. Nou ja, gewoon omdat Guido van Driel weer eens een mooi boek gemaakt heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten