De gedichtenbundel Het geluk van een tafel, van Inge Boulonois bestaat uit twee delen: ‘Een schaal vol gedachten’ en ‘Uit de kunst’.
Een titel als ‘Een schaal vol gedachten’ doet denken aan een stilleven en eigenlijk doen veel gedichten van Boulonois daar ook aan denken. In veel gedichten staat de tijd stil: er gebeurt niets. Het gedicht neemt ons mee naar een plaats en laat ons vooral rondkijken en meedenken.
Dat visuele in de poëzie van Boulonois is wel te verklaren: ze is ook beeldend kunstenaar. Soms levert dat kijken van de dichter ook mooie beelden op: ‘licht gebogen / de stengel van haar lichaam’.
Eerlijk gezegd begon ik na een aantal gedichten wel eens te verlangen naar een verhaal, naar ontwikkelingen, naar vaart. Hoe vaardig sommige beschrijvingen ook zijn, ik had graag wat meer avontuur gewild dan een spinnetje dat zich laat zakken.
Ik heb ook het idee dat Boulonois meer oog heeft voor de afzonderlijke zinnen dan voor het hele gedicht. In ieder geval komt het vaker voor dat mij een regel treft of een beeld dan dat een heel gedicht mij meeneemt.
Maar in een gedicht als ‘Zichtkaart’ wil ik wel een heel eind meegaan:
Zichtkaart
Nu deze weken weer voorbij
ritselen in hun morsbruine jassen
en bomen oude briefjes sturen
naar de zakken zaad van distels,
mosterdplanten en de rest
en steeds op hoop
van minstens dertigvoudig vrucht,
nu mijn haren grijzer dan de mist
en alles anders sinds
ik me het eerste licht herinnerde,
schrijf ik een mondvol
ogenblikken op een blad
papier. Tijd is een hand
die strooit. Er is een palm
die wacht. En al die jaren
zocht ik maar in wat rondom verschijnt.
Vergeefs: wie nooit weg is, wordt niet gezien.
Meer over Inge Boulonois vindt u op haar site.
 |
| Inge Boulonois |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten