Ergens op zolder zitten ze in een doos: de albums van Olivier Blunder. Van de eerste twintig zal ik de meeste wel hebben, vermoed ik. Hoe ik met Blunder kennismaakte, kan ik niet met zekerheid zeggen. In ieder geval viel ik voor dit personage met zijn bloemrijke taalgebruik. Soms enigszins zelfingenomen, maar toch altijd sympathiek.
Om hem heen bewegen zich zijn ouders. Zijn vader heeft een forse snor en is al gauw tevreden, als hij maar bier bij de hand heeft. Moeder loopt over van moederliefde en is de bescheidenheid zelve. En dan is er nog buurman Zuiger, met wie Blunder vetes uitvecht, waarbij op een of andere wonderlijke wijze toch altijd de relatie in stand blijft.
Ik genoot zeer van het taalgebruik dat de stripmaker Greg hanteerde. Voor de breedsprakigheid van Blunder zijn grote tekstballonnen nodig, die nogal massief gevuld zijn, maar dat heeft me nooit afgeschrikt - het trok me juist aan.
Maar er was meer dan alleen de taal. Greg verwerkte altijd leuke details in zijn tekeningen. Olivier was bijvoorbeeld zijn tuin aan het sproeien met een tuinslang waarop een vizier gemonteerd was of er stond een vleugel in een kamer waaraan zich naast de gebruikelijke twee pedalen nog een gaspedaal bevond.
Meestal zijn de albums gevuld met gags, korte verhaaltjes met een duidelijke plot, een of twee pagina's lang, soms net iets langer. Maar er zijn ook albums die een heel avontuur beslaan, zoals De schat van Viridiana (1979). Die heb ik ook wel gelezen en ook wel met enig genoegen, maar voor mijn gevoel konden ze niet tippen aan de gags.
Gemoedelijkheid
De hele strip straalt een bepaalde gemoedelijkheid uit. Er zijn verhalen die zich onmiskenbaar in de stad afspelen, maar de verhalen hebben ook iets dorps en doen denken aan een tijd die al achter ons ligt. Blunder rijdt in een auto die in de tijd van mijn vader al klassiek geweest zou zijn, hij kleedt zich formeel (vest, jasje, hoedje, wandelstok), Zuiger draagt een pet. Er kan iemand rondlopen met een automatisch wapen, maar de kans is groter dat iemand grijpt naar een donderbus, met een bekervormige loop.
In de loop van de jaren ben ik het contact met Blunder kwijtgeraakt. Zo gaat dat soms met vriendschappen: ze verwateren. Daar zal wel geen duidelijke aanleiding voor zijn. Ik ken vooral de albums uit de jaren zeventig. Die hebben voor mij de toon gezet. Ik heb er ook wel wat uit de jaren tachtig, maar ik kocht niet meer alles en uiteindelijk hield het op.
De verschijning van de albums van Olivier Blunder is ook na de dood van Greg (Michel Regnier, 1931 - 1999) doorgegaan, met nieuwe makers: Fabcaro en Carrère. Maar er zijn ook nog albums van Greg die indertijd wel in het Frans verschenen zijn, maar niet in het Nederlands. Daarvan is nu album nummer 5 verschenen, Olivier Blunder heeft nog veel te melden. Dat kwam oorspronkelijk in 1984 uit.
De openingspagina bevat vier gags van een enkele strook, de rest van de verhalen is zes tot acht pagina's lang, iets langere gags dus. Natuurlijk heb ik het album met een zekere gretigheid gelezen. Veel herkenning, veel gegrinnik, en ook wel wat twijfel.
De tekeningen voeren me meteen terug naar de Blunderwereld die ik goed ken. Alle elementen zijn aanwezig en de tekeningen zijn uitgevoerd in de kordate stijl die ik van Greg ken. Maar de decors lijken eenvoudiger dan wat ik mij herinner. Of dat zo is, heb ik niet gecontroleerd. Misschien heeft mijn geheugen de oude albums mooier gemaakt dan ze zijn. De tekeningen lijken net iets minder gedetailleerd, net iets minder gevuld dan in de oudste albums. Maar misschien zit ik met de eerste albums in mijn hoofd en werkte Greg in de jaren tachtig al op een iets andere manier.
Het mocht de pret overigens niet drukken. Het is heerlijk om weer even op te gaan in de wereld van Olivier Blunder, die meteen vertrouwd aandoet. Buurman Zuiger is weer prominent aanwezig, de hoofdredacteur heeft bij voorbaat weer het bordje 'Nee' aan zijn bureau hangen, Blunder rijdt weer in zijn antieke autootje en belt met een telefoon die in 1920 (schat ik) gangbaar was en vader Blunder is onophoudelijk druk met zijn steun aan de bierindustrie.
Divers
De onderwerpen zijn divers: van een zoektocht naar het ideale wasmiddel tot vermeende onzichtbaarheid en van de edele sport van het watersteekspel tot het ideaal van leven in de natuur. En altijd loopt het op een teleurstelling uit. We leven mee met Blunder en genieten tegelijkertijd van zijn tijdelijke ondergang. Nergens wordt het schrijnend, altijd blijft het onderhoudend en daarom lezen we Blunder ook. We willen hem eloquent ten onder zien gaan en bij de volgende gag weer enthousiast zijn teleurstelling tegemoet zien rennen.
Olivier Blunder heeft nog veel te melden doet wat de titel belooft. Blunder sluit aan bij wat hij al te melden had. Voor de Blunderliefhebbers is het fijn om te verkeren in een wereld die ze al kennen. Voor degenen die Blunder niet kennen, kan dit album een aardige kennismaking zijn. Een onderhoudend album, dat nog uitstekend meekan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten