Ergens op zolder in een doos liggen ze: de albums met de verhalen van Professor Palmboom, geschreven en getekend door Dick Briel. Eerlijk gezegd waren ze een beetje weggezakt in het veen van mijn geheugen, maar toen ik de mooie integrale heruitgave van de verhalen in mijn bus kreeg, maakte mijn hart een sprongetje van vreugde.
Dick Briel (1950 - 2011) was een stripmaker met een niet zo groot oeuvre, maar wat hij maakte is interessant. Ik heb indertijd zijn Palmboomalbums gekocht en met zeer veel plezier gelezen. In de meeste verhalen hanteert Briel een tekenstijl in de traditie van de klare lijn, zoals Hergé en Edgar P. Jacobs dus. Dat leest al prettig. Maar Briel kon ook nog eens spannende verhalen schrijven.
Palmboom en Dibbet
Professor Palmboom is de grote held en bij hem is zijn assistent, Thomas Dibbet, naast wie Palmboom extra goed uitkomt. Dibbet is van goede wil en hij presteert ook wel, maar hij is meer van het woord dan van de daad. Altijd stuiten de twee op iets wat vragen oproept en dat gaan ze onverschrokken uitzoeken. De tegenwerking en het gevaar worden vaak alleen maar groter, maar daar laten ze zich niet door tegenhouden.
Het verhaal dat mij nog het meest bijstond, was het eerste lange verhaal: Het mysterie van de tacho-plant. Het werd eerst in Eppo (1978/1979) gepubliceerd en kwam in 1981 uit als album. Palmboom en Dibbet vinden een man onder de sneeuw, bevangen door de kou. Het blijkt te gaan om de beroemde pianist Rafaël Satini. Wonderlijk is dat er blaadjes en ranken uit hem groeien.
Palmboom en Dibbet gaan op onderzoek uit en ze worden al gauw gevolgd, dus ze zitten goed. Hoe verder ze komen met hun onderzoek, hoe duidelijker wordt dat niet iedereen blij is met hun naspeuringen. Ze lopen echt gevaar, maar gaan door, totdat alles opgehelderd is.
Het mysterie van de tacho-plant is een uitstekend verhaal, dat de naam van Dick Briel meteen vestigde. Het kwam uit in negen landen en werd vertaald in zeven talen. Daarvoor had Briel al enkele korte verhalen geschreven ('De hypnotiseur', 1977, en 'De klok', ook in 1977). Die zijn zeker interessant, maar aan het eind wordt de plot steeds heel snel ontrold, alsof Briel het dan alweer zat is. Op de langere baan blijkt Briel de spanning juist langere tijd vast te kunnen houden.
De roestgranaat
Dat blijkt ook in De roestgranaat (1981, in albumvorm 1982), waarin Eartha Giletto opduikt, met haar opvallende uiterlijk: ze draagt haar haar in drie staarten: twee aan de zijkant en eentje hoog achter. Ze speelt ook een rol in 'Het leger van Phillpotts' (1982).
In 'De roestgranaat' is er, net als in Het mysterie van de tacho-plant een soort proloog, waarin een voorgeschiedenis wordt geschetst. Deze keer betreft het een uitvinding in de Tweede Wereldoorlog, die begin jaren vijftig weer opduikt. Kunnen Palmboom, Dibbet en Eartha Giletto voorkomen dat de uitvinding in verkeerde handen valt?
Na 'Het leger van Phillpotts' verschijnt nog het korte verhaal 'De vloek van Dr. Horvatt' (1984) en daarna blijft het een tijdje stil rond Dick Briel. Tot hij in 1996 terug is, in Veronica Magazine met London Labyrinth, dat in 1999 in album zal verschijnen. Weer Palmboom en Dibbet, deze keer bijgestaan door een vrouw die Little Dorrit wordt genoemd. De tekenstijl van Briel blijkt intussen veranderd te zijn: minder strak, net wat losser. In het verhaal speelt ook Winston Churchill nog een rolletje.
Briel blijkt het allemaal nog steeds goed in zijn vingers te hebben. London Labyrinth is een goed verhaal dat ook nog goed getekend is. Het zou het laatste Palmboomverhaal worden dat Briel compleet op papier kreeg.
Uitgebreid dossier
Dick Briel heeft niet een heel groot oeuvre op zijn naam staan, maar het is interessant en hij heeft er succes mee gehad. Hoe het allemaal gelopen is en wie die Dick Briel nu was, wordt duidelijk in het mooie en uitgebreide dossier dat in deze uitgave is opgenomen. Het beslaat meer dan zeventig pagina's en het bevat foto's, schetsen, varianten, onvoltooide verhalen en veel informatie, verstrekt door mensen die dicht bij hem stonden, zoals zijn partner Paula Mazzola en zijn broer Robert.
Het is een geweldig dossier geworden. De dit jaar overleden Rob van Eijk is verantwoordelijk voor de tekst, Rob van der Nol voor de grafische vormgeving. Ik heb de albums van Professor Palmboom gelezen, maar eerlijk gezegd wist ik niets van Dick Briel. Maar in het dossier maak je nader kennis met hem en je leest hoe gedreven hij bezig is geweest met zijn werk. Dat in een zinnetje Yves Chaland wordt weggezet als een epigoon (niet door Briel, overigens), neem ik voor lief.
Ook de uitgave in zijn geheel is prachtig. Uitgeverij L heeft er een kloek boek van gemaakt, van meer dan 250 bladzijden. Mooi uitgegeven, gebonden, niets op aan te merken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten