Guust Flater is een van mijn jeugdliefdes. Ik kende de strip uit Sjors. Daarin verscheen de kantoorbediende na de make-over van 1969. Misschien had hij daar al een hele pagina. Bij de vroegere afleveringen had de schepper, André Franquin, maar een halve pagina tot zijn beschikking.
Guust was de eerste serie waar ik albums van kocht. Ik stapte in bij deel R3, Flagrante flappende flaters. Ik moet toen al wat meer zakgeld tot mijn beschikking gehad hebben, dus het zal na 1975 zijn geweest, het jaar dat ik verhuisde naar een internaat en mijn wekelijks te besteden bedrag ineens verhoogd werd van ƒ 1,25 naar ƒ 7,50. Behalve aan Guust gaf ik mijn geld ook uit aan delen van de reeks Olivier Blunder.
In de loop der jaren kocht ik alle delen, maar ik raakte er ook weer kwijt, vooral doordat ik ze meenam naar school, waar er wel eens leerling was die er eentje achterover drukte.
Nummering
De nummering van de reeks is moeilijk te doorgronden. Deel 1 tot en met 4 hadden een R. Het zijn de strips van een halve pagina. Daarna ging het verder met deel 6. Deel 5 bestond niet. Na een aantal jaren verscheen er een piratendrukje in oblong formaat dat zich R5 noemde, maar die behoorde niet tot de officiële reeks. Ik heb het maar kort in mijn bezit gehad. Toen had een van mijn leerlingen hem al mee naar huis gesmokkeld.
Er is later wel een deel 5 verschenen, net als een deel 0. De reeks telde uiteindelijk zestien delen (deel 0 tot en met 15) en later nog een zestiende deel, dat een onuitgegeven materiaal uit de beginjaren van Guust bevatte.
In 2009, bij de veertigste verjaardag van Guust, werden de albums opnieuw uitgegeven, met een nummering die begint bij 1. Uiteindelijk zijn dat twintig albums geworden. Ze staan allemaal afgebeeld in het nieuwe, net verschenen deel, zonder nummer: Flater slaat weer toe!
Franquin
De meester zelf, André Franquin, overleed in 1997. Hij tekende de reeks Ton en Tineke (ook wel gespeld als Tinneke), een aantal delen van Robbedoes en de albums Zwartkijken, doortrokken van somberheid en zwartgalligheid, maar wel van hoog niveau, zoals eigenlijk al zijn werk.
Het heeft lang geduurd voordat er weer een album over Guust gepubliceerd kon worden. De erven gaven daartoe aanvankelijk geen toestemming. Albums over het bijfiguurtje de marsupilami zijn er wel verschenen.
Maar nu is er dus Flater slaat weer toe!, getekend door Delaf, die ook Mooie navels op zijn naam heeft staan. Zowel het scenario als de tekeningen zijn van zijn hand.
Alsof de tijd heeft stilgestaan
Inhoudelijk pakt Delaf de draad weer op bij vroeger. Guust komt terug op kantoor, terwijl de tijd stilgestaan lijkt te hebben: geen smartphones of computers, maar telefoons met een draaischijf en typemachines. Ik was meteen weer terug bij de sfeer van vroeger.
Alle bekende figuren zijn er: Pruimpit, Kwabbernoot, de tekenaar Krasser, juffrouw Jannie, meneer Demesmaeker (die maar nooit de kans krijgt om de contracten te ondertekenen) agent Vondelaar en Joost van de overkant.
Guust heeft ook al zijn attributen weer: zijn bowlingbal, de flaterfoon, zijn scheikundedoos en zijn huisdieren, de kokmeeuw en de kat.
In de vroegere delen is Guust vaak moe en verder is hij vaak aan het experimenteren. Die experimenten zijn er weer volop, met dezelfde desastreuze uitwerkingen. Het landerige, dat sommige Guustverhalen vroeger ook wel hadden, is afwezig. Een kleine adempauze hier en daar zou misschien toch wel prettig geweest zijn.
Goed werk
Maar laat ik niet klagen, want Delaf heeft zijn werk uitstekend gedaan. Zijn Guust lijkt erg op die van Franquin, al zijn de nieuwe tekeningen net iets 'schoner', voor mijn gevoel, wat overigens geen kritiek is. Er zijn inhoudelijk veel mooie vondsten, vooral op het gebied van de uitvindingen. Een enkele keer is de clou net iets minder, als op het laatste plaatje verteld wordt dat iets een slecht idee is, maar ook dan is er op de betreffende pagina genoeg te beleven.
Aan het eind waagt Delaf zich ook een langer verhaal, maar ook dan is er aan het eind van elke bladzijde wel een soort clou. Dat laatste verhaal is wel een waagstuk. Het gaat over zoekgeraakte tekeningen van Franquin en over een jonge tekenaar die maar niet aan de bak komt. Aan de ene kant is het een ode aan de grote meester en aan de andere kant een knipoog naar het eigen werk van Delaf. Ook afgezien daarvan blijft het een goed verhaal. Knap gedaan.
In zijn latere albums ondertekende Franquin zijn strips met een cartoonachtige handtekening, die weer verwees naar het verhaal. Dat heeft Delaf nagelaten. Misschien is dat een vorm van respect: onderscheid moet er zijn.
Ik had wel enige scepsis tegenover een nieuwe Guust, maar ik had een voorproefje gehad in Eppo, zodat ik al kon zien wat Delaf kan. Wat mij betreft heeft hij er een volwaardig album van gemaakt, dat uitstekend een plaats in de reeks kan innemen. Wie weet wat er nog allemaal in het vat zit.
Toen ik las dat er een nieuw album van Guust Flater kwam getekend en geschreven door iemand anders dan Franquin, was ik nogal sceptisch. Deze recensie heeft mij echter ervan overtuigd dat ik het boek toch moet gaan lezen.
BeantwoordenVerwijderenDe meningen zijn verdeeld, Coen, maar ik ben best enthousiast. De reeks van Asterix heeft een tijdje gekwakkeld, maar die is ook weer aardig op de goede weg, vind ik.
VerwijderenHoi Teunis, ik ken Guust Flater nog niet zo lang. Een paar jaar geleden heb ik de Guust Flater collectie gekocht, een set hardcovers in een cassette en daar heb ik de eerste anderhalve delen van gelezen. Guust is erg leuk, maar je moet het wel een beetje doseren, een paar bladzijden per dag werkt voor mij het beste. Voorlopig heb ik nog genoeg aan mijn collectie, maar ik ben zeker benieuwd naar dit nieuwe deel. Groetjes, Erik
BeantwoordenVerwijderenMogelijk is dat de uitgave van Lekturama, Erik. Die begint met een aantal delen met behoorlijk wat tekst en vrij weinig strips. Verder naar het einde komt Franquin steeds meer op dreef.
VerwijderenHoi Teunis, het is inderdaad de uitgave van Lekturama. Ik vind het een erg mooie uitgave. Groetjes, Erik
VerwijderenJazeker, Erik. Ik heb hem ook.
Verwijderen