Het is wellicht beschamend, zeker voor iemand van mijn generatie, maar ik beken het toch maar: ik heb nooit iets van Jules Verne gelezen. Ik heb er wel over gelezen, ik heb hoorspelen van de verhalen gehoord en mogelijk ook verstrippingen gelezen, maar niet de boeken zelf. En nu zal het er wel niet meer van komen.
Maar toen bij uitgeverij Arboris een album uitkwam met de titel Jules Verne, Het astrolabium van Uranië, was ik wel meteen geïnteresseerd. Het album bevat niet een van de verhalen van Verne, maar de scenariste, Esther Gil, heeft een verhaal bedacht over Jules Verne.
Proloog
Het begint met een proloog, in 1839, als Jules Verne nog een jongen is. Hij begeeft zich stiekem aan boord van een aangemeerd schip en hoort twee mensen praten over een bijzonder voorwerp dat jaren op de bodem van de zee gelegen heeft. Er wordt nogal geheimzinnig over gedaan.
Het eigenlijke verhaal speelt zich af in 1867, meer dan vijfentwintig jaar later dus. Jules heeft zijn broer Paul een tijd niet gezien en die stelt hem voor een reis naar Amerika te maken, met het schip de Great Eastern. Verne heeft ook in de werkelijkheid die reis gemaakt.
Jules treurt om de dood van zijn geheime liefde Estelle. Als een van de passagiers een koffer laat vallen, meent hij haar stem ineens te horen. Een dokter vertelt hem over een legende: er zou 's nachts een verschijning rondwaren op het schip.
Niagarawatervallen
Na de debarkatie besluiten Jules en zijn broer de man met de geheimzinnige koffer te volgen. Die gaat naar de Niagarawatervallen. Ook daar is Verne in werkelijkheid geweest. De scenariste heeft duidelijk zaken uit het werkelijke leven van Verne genomen en daar heeft ze een interessante draai aan gegeven. De reis naar de watervallen is spannend: de trein wordt overvallen. Wat zullen de Vernes ontdekken bij de watervallen? En wat heeft dat te maken met het geheimzinnige voorwerp uit de proloog? Dat zal duidelijk worden in het tweede deel.
Het eerste deel van dit tweeluik is een interessant verhaal, met open plekken die je als lezer graag ingevuld ziet. Die houden je aan het lezen. Het verhaal over Verne lijkt op de verhalen die hij zelf geschreven heeft: vol avontuur en geheimzinnigheid.
Tekeningen
De tekeningen zijn van Carlos Puerta en dat is een geweldige tekenaar. Ik besprak van hem ook het eerste deel van Wees verloekt (zie link onderaan). De gootjes tussen de tekeningen zijn smal en vaak is er geen wit aan de rand van de bladzijden, zodat de bladzijden als heel vol ogen. Dat was een beetje wennen en misschien had ik iets meer 'lucht' prettig gevonden, maar bij het lezen heb ik er helemaal geen last van gehad.
In de proloog is er wel veel tekst nodig en dat is toch een beetje een zwaktebod. In een strip moeten ook de tekeningen veel vertellen. Verderop is de verhouding tussen tekst en tekeningen evenwichtiger.
Het astrolabium van Uranië is een interessant verhaal dat lekker leest. Een degelijk gemaakte strip: goed verhaal, prachtige tekeningen. En nou wil ik weten hoe het afloopt ook. Gelukkig komt het tweede deel al snel. Ik ben benieuwd.
Hoi Teunis, dat ziet er mooi uit! Je kunt ook niet alles lezen. Ik heb aan het einde van de lagere school een aantal van de bekende blauwe deeltjes met de verhalen van Jules Verne gelezen, in ieder geval "Reis om de wereld in 80 dagen" en "Reis naar de maan". Over dat laatste boek was ik destijds erg enthousiast en heb ik in de 3e klas van het Gymnasium een spreekbeurt gehouden. De boeken van Jules Verne zijn echt wel jongensboeken, ik geloof niet dat ze me nu nog zouden boeien. Misschien dat ik de BBC-serie van "Reis om de wereld" met Michael Palin nog eens opnieuw ga bekijken en dan ook het boek van Verne meepak, het is ook niet zo dik. Groetjes, Erik
BeantwoordenVerwijderen