We schrijven 2017. In de riolen van Londen wordt het lichaam van een man aangetroffen. Uit het onderzoek blijkt dat de relatie tussen hem en zijn vriendin gearrangeerd is door hun beider werkgever, Nicholas Zaroff. Deze duistere Russische oligarch heeft een bijzonder plan, waarvoor hij vier mensen bij elkaar moet brengen. In zijn eigen woorden:
'Een luie journaliste die drugsverslaafd is, een sletje met zelfmoordneigingen, een alcoholverslaafde dokter met losse handjes en een vulgaire en corrupte politieman.'
Intergenerationeel trauma
Het zijn mensen op wie Zaroff neerkijkt, maar bovenal wil hij wraak, om een einde te maken aan wat je een intergenerationeel trauma zou kunnen noemen. 170 jaar geleden is een voorvader van Zaroff opgesloten in een inrichting. Omdat die gek verklaard is, dragen de volgende generaties daarvan de gevolgen. Steeds weer blijken zij zich te bevinden in de hoek waar de klappen vallen.
Dat is het uitgangspunt van de strip Wees verloekt. In het eerste deel, Zaroff krijgt Zaroff het voor elkaar om de vier samen te brengen en hun uit te leggen waarom dat is. De voorvaders van de vier mensen die Zaroff samengebracht heeft, hebben daarmee te maken: Charles Darwin, Mary Shelley, Emily Brontë en Richard Francis Burton. Zaroff legt uit dat Emily Robinson strikt genomen niet van Emily Brontë afstamt, maar van dier broer Branwel Brontë. Waarom zij dan toch in dit viertal zit, wordt nog niet duidelijk.
Ook kun je je voorstellen dat er na 170 jaar veel meer nakomelingen op aarde rondlopen. In de loop van de generatie hoeft er in elke geslachtslijn maar eentje te zijn die meer kinderen heeft gekregen en dan kom je al niet precies bij deze vier uit.
Mogelijk wordt dat in de volgende twee delen nog duidelijk, waarin we verder het verleden in zullen duiken. Dan is het slim dat er in het eerste deel al vragen worden opgeroepen.
Monster
Zaroff werkt samen met de arts Moreau, die ook al een verleden van generaties lang heeft. Een van zijn voorvaderen deed experimenten en die zet Moreau nu voort. Hij heeft gebouwd aan een monster, Clarence, dat voor een deel mens en voor een deel dier is. Het is niet het eerste experiment van Moreau, maar niet alles is helemaal gelukt. Clarence zal ingezet worden bij de wraak. De vier krijgen even voorsprong en daarna wordt de jacht geopend. Hoe die afloopt, zal ik hier natuurlijk niet vertellen.
Zaroff is een aardig verhaal. Het scenario is geschreven door Philippe Pelaez, van wie ik eerder wat besprak (zie links hieronder). Pas na de volgende delen (Moreau en Shelley) zal werkelijk beoordeeld kunnen worden hoe goed het verhaal in elkaar zit.
Dan moet ook duidelijk worden hoe de vier voorvaderen een rol hebben gespeeld. Mary Shelley is de schrijfster van Het monster van Frankenstein. Mary Shelley zou het verhaal gebaseerd hebben op de experimenten van de voorouder van Moreau. Wat de anderen voor rol gespeeld hebben, zullen we nog te lezen krijgen.
Tekeningen
De tekeningen van Carlos Puerta zijn uiterst realistisch, in een schilderachtige stijl. De 'gootjes' tussen de tekeningen zijn smal en er is geen witte rand aan de buitenkant van de bladzijden. Doordat er ook in de tekeningen weinig met het wit van de achtergrond wordt gewerkt, ogen de bladzijden boordevol.
Het verhaal speelt in het heden, wat bijvoorbeeld te zien is aan het gebruik van smartphones, en toch krijg je een beeld alsof we verder terug in de tijd zijn. Dat heeft voor een deel te maken met de locatie: de oude huizen in Londen, met dito inrichting. Misschien doet ook de tekenstijl denken aan het verleden.
De tekeningen zijn indrukwekkend en de benauwende sfeer komt goed over. Door het realisme, heb je een beetje het idee of je een Netflixserie aan het lezen bent.
Op dit moment heb ik nog een album in huis (Jules Verne, Het astrolabium van Uranië) met tekeningen van Puerta en dat zal ik binnenkort bespreken. Zaroff is een veelbelovend begin van een verhaal dat zich in de volgende delen verder kan bewijzen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten