Voordat deze Boekenweek begon, had ik nog nooit gehoord van Gabi de Ridder. Zij is de auteur van het christelijke Actieboek, Volgende week, zelfde tijd?
De hoofdpersoon, Helen, werkt in een hospice. Als er een nieuw persoon opgenomen wordt, gaan 'de alarmbellen rinkelen.' Blijkbaar gaat het om iemand die ze kent.
Dan gaan we vier jaar terug, als Helen in een relatie zit die niet helemaal goed voor haar is (met Jeroen), en daarna naar drie jaar later, als Helen tijdens het hardlopen ziet hoe een andere hardloper wordt aangereden. Ze verleent eerste hulp. Later ontmoet ze die man, Ralph, nog een keer en ze besluiten wekelijks te gaan hardlopen. Ik dacht dat Helen toen nog met Jeroen was, maar later blijkt dat ze dan al geen relatie meer heeft.
Het klikt tussen Ralph en Helen, maar Ralph wil weinig over zichzelf vertellen. Alleen dat hij architect is en dat hij de kerk ontworpen heeft waar Helens gemeente kerkt en waar zij vrijwilligerswerk doet. Er gebeurt niet zoveel tussen hen, maar Helen zal wat er tussen hen speelt later een relatie noemen. Hoe zich die ontwikkelt, doe ik hier niet uit de doeken, om des plots wille.
Vaart houden
Gabi de Ridder kan wel vertellen. Ze is goed in het doseren van informatie. Zo komen we er maar beetje bij beetje achter wat er in het verleden gebeurd is en dat Helen in een hospice werkt, weten we ook pas op pagina 30. Dat helpt bij het vaart houden: de lezer wil weten hoe het zit (of gezeten heeft).
Maar er is ook veel in het boekje dat mij minder aanstaat. Helen komt wel erg naïef over, hoewel ze al in de dertig is. En vooral deugt ze heel erg. Ze doet wel dingen die ze zelf afkeurt, maar in principe sta je als lezer de hele tijd voluit achter haar. Daar wordt ze niet interessanter van. Uiteindelijk blijkt Ralph ook te deugen. Dan wordt het verhaal wel heel erg zoet.
Dat ze in het begin helemaal niet vertelt dat ze een keer per week hardloopt met Ralph, leek enigszins begrijpelijk toen ik dacht dat ze nog een relatie had, al leek het wel overdreven. Later bleek dat Helen helemaal geen relatie heeft, maar dat ze heel gevoelig is voor het oordeel van anderen.
Expliciet
Dat ik de interesse voor het verhaal moeilijk op kon brengen, komt waarschijnlijk vooral doordat De Ridder weinig te raden overlaat en veel expliciet maakt. Enkele voorbeelden:
Helen glimlachte en besloot niet te happen.
En:
'Ook ik had zo mijn geheimen', zie ze met een vleugje ironie in haar stem.
Verder lopen de zinnen meestal wel goed. Af en toe kom je een vreemde formulering tegen ('Na nog een laatste bemoedigende glimlach viel de deur achter haar dicht.'), maar het is allemaal wel redelijk vlotjes geschreven.
Oppervlakkig
Maar psychologisch blijft het allemaal aan de oppervlakte. Als je het vergelijkt met bijvoorbeeld Tekenen van het universum van Emy Koopman, is het verschil wel erg groot. Het onderwerp in beide boeken is vergelijkbaar, zij het dat de hoofdpersoon in Koopmans boek al een relatie heeft en ze wel open is over wat er aan de hand is. Maar in dat boek is de hoofdpersoon wel heel wat interessanter. Het is ook een veel rijker boek, maar dat is niet zo vreemd. De Ridder had immers nog geen honderd pagina's tot haar beschikking.
In een eerdere bijdrage heb ik al vermeld dat De Ridder aangeeft dat ze met haar romans Gods liefde voor zwakke mensen wil doorgeven. Dat doet ze misschien wel met Volgende week, zelfde tijd? Ze draagt het boekje op aan 'alle lieve schatten die zorg bieden aan mensen in hun laatste levensfase' en ze laat zien dat die schatten goed werk doen. Ze heeft een heel menselijk boek geschreven, waar mensen inhoudelijk niet zoveel tegen zullen hebben. Maar heel interessant is het niet geworden.
In 2015 postte ik een bijdrage over de geschiedenis van de christelijke Actieboeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten