Beter dan het ging

Mensen vragen me geregeld hoe het nu met me gaat. Aan de ene kant is dat heel prettig: blijkbaar stellen mensen belang in mijn welzijn. Aan de andere kant is dat ook lastig, omdat ik zelf niet altijd weet hoe het gaat. Ik zeg vaak dat het zijn gangetje gaat of dat ik rustig aan doe en dat het dan wel gaat. 

Dat klopt ook wel en het gaat langzaam de goede kant op. Vorige week heb ik verschillende keren wat geschreven op mijn weblog en ik ben weer aan het lezen. Ik kan bijvoorbeeld weer vijftig bladzijden op een avond lezen zonder dat mijn aandacht wegdwaalt of dat ik keer op keer dezelfde alinea moet lezen. 

Dat is een groot geluk. Ik lees op dit moment Tekenen van het universum van Emy Koopman en ik geniet daar echt van. Bij haar debuut, Orewoet, had ik mijn bedenkingen, al zag ik ook wel de kwaliteiten. Het universumboek is echt veel beter. 

De vakantie heeft me goed gedaan. Langzaam is er meer rust in mij gekomen en er waren verschillende momenten waarop ik geen enkele spanning merkte. Dat realiseerde ik me overigens vaak pas achteraf. Spanning lijkt bij mij bijna meer lichamelijk dan geestelijk te zijn, al zal dat wel niet kloppen. Dat mijn lichaam af en toe echt vakantie heeft van die spanning, koester ik.

Wel gaat het slapen de ene keer beter dan de andere keer, maar in de vakantie kun je een gefragmenteerde nacht een beetje goedmaken door in de ochtend langer te blijven liggen. Ik ben overdag nog wel eens moe en heb dan wel de neiging om een dutje te doen, maar meestal hoef ik niet aan die neiging toe te geven. 

Intussen heb ik het gesprek met de praktijkondersteuner gehad, maar al tijdens dat gesprek merkte ik dat ik het niet zo nodig had. De fase van onbeweeglijkheid, van vastzitten en niet verder kunnen, die heb ik intussen wel achter de rug. Tenminste, die illusie heb ik. Er zit wel weer richting in, al weet ik ook best dat ik er echt nog niet ben. 

De POH (zo kort je dat blijkbaar af: PraktijkOndersteuner van de Huisarts) constateerde dat ik al aan het vertragen was en dat ik reflecteerde op hoe het ging. Daar helpen dit soort stukjes misschien ook bij. Verder kon ik al mogelijke plannen noemen, al moet ik die misschien ook eens opschrijven. De POH had het over 'visualiseren', maar dat hoeft van mij dan weer niet. Een lijstje vind ik al handig genoeg. 

Intussen is de school weer begonnen en de avond ervoor was voor mij dan toch weer lastig. In de ochtend, voordat ik daadwerkelijk vertrok, liep de spanning verder op. Dat is best vreemd, omdat ik niet zo veel heb om tegen op te zien en in de praktijk zijn veel dingen aangenaam. Zo zijn er veel prettige collega's en het is alleen maar goed om in hun nabijheid te zijn. 

Uiteindelijk heb ik de drempel gewoon genomen en de spanning zakte ook wel, maar weg was zij niet. Nou ja, dat hoort er blijkbaar bij. Vandaag was een studiedag en de lessen beginnen morgen weer. Dat is dus weer iets om me op te verheugen en waarschijnlijk ook om tegen op te te zien, waarbij ik hopelijk achteraf concludeer dat het allemaal toch weer heel erg meevalt. 

Intussen bedenk ik wat ik na dit schooljaar wil gaan doen. Daar heb ik wel ideeën over, maar ik laat alles nog open. Eerst maar eens plannen verzamelen en dan zie ik wel of ik daar nog iets mee ga doen. 

Het goede nieuws is in ieder geval dat mijn hoofd weer het een en ander aankan en dat mijn lichaam zich soms een hele tijd ontspant. Ik ben benieuwd hoe zich dat verder ontwikkelt. Dat zal wel niet alleen maar een stijgende lijn zijn, maar dat geeft niet. Het gaat beter dan het ging en dat is al heel wat. Of dat een teken van het universum is, moet je maar aan Emy Koopman vragen.