Sommige mensen staan midden in de stripwereld. Zij weten wat er gaande is, welke albums er verschijnen, welke prijzen uitgereikt zijn, welke verfilmingen op stapel gaan. Daar heb ik bewondering voor.
Mij ontgaat juist veel. Strips doe ik erbij: het verkeer op de snelweg van de strips raast langs mij heen, terwijl ik aan het schoffelen ben in de berm en af en toe vang ik wat op. Genoeg om ervan te kunnen genieten, maar ik weet dat er ook heel veel is dat achter mijn rug om gebeurd is.
Zo blijkt er een serie albums te zijn die steeds over 'zeven' gaan: zeven psychopaten, zeven dieven, zeven strijdsters, zeven gevangenen, zeven klonen, noem maar op. Het was mij geheel ontgaan. Maar nu heb ik toch zo'n album gelezen: Zeven draken; scenario Nicolas Mitric, tekeningen Sylvain Guinebaud. Het is al het derde album in de reeks (zeven per seizoen).
In Zeven draken moeten, je raadt het al, zeven draken verslagen worden, door zeven samenwerkende strijders. Dan zitten we in de setting van fantasy. Daar moet je van houden en eerlijk gezegd heeft het niet mijn voorkeur, maar als je in een pizzeria eet, moet je niet zeuren dat je meer van bami houdt. Je moet gewoon proeven of er goede pizza geserveerd wordt.
Ulydas, de jonge koning uit de familie der Drakonspacci heeft bezworen de laatste zeven levende draken van deze wereld te doden. Met zes andere strijders begint hij aan de missie.
Bij zo'n verhaal is het best een klus lijn helder te houden: je moet de verschillende personages introduceren en dan moeten er ook nog op zeven verschillende plekken zeven verschillende draken verslagen worden, die ook nog eerst opgespoord moeten worden. Dat wil zeggen dat het verhaal erg 'vol' is en dat het gevaar bestaat dat het de lezer gaat duizelen.
Ik geef even de tekst waarmee het album begint:
Denk je dat het haar gaat lukken, Ulydas?Hoppa! Meteen drie personages geïntroduceerd: Ulydas en Adamantis (van wie we ook nog weten dat het broers zijn) en een vrouwelijke boogschutter, van wie we ook meekrijgen wat het motief is om mee te doen. Intussen volgen we op de tekeningen de actie en op de derde pagina wordt de eerste draak al in zijn volle glorie getoond.
Het moet, mijn Broer! Deze keer hangt alles van haar af. Ik heb haar gekozen omdat zij de meest fabelachtige boogschutter is die ik ooit heb ontmoet.
En toen ik ze vertelde dat we het monster wilden vloeren dat haar dorp had verwoest en al haar zusters levend had verbrand, zag ik in haar ogen een vuur oplaaien, angstaanjagender dan wat iemand ooit heeft gezien.
Als je deze amazone aan het werk ziet, zul je me beter begrijpen, Adamantis.
Dit laat zien hoe het scenario vaart houdt in het verhaal, terwijl de informatie die de lezer krijgt goed gedoseerd wordt. Hij leert personage voor personage kennen en enkelen van hen worden gedurende het verhaal verder uitgediept.
Je denkt dat je de loop van het verhaal kunt voorspellen: natuurlijk worden de draken verslagen al zal het heel moeilijk gaan. De strijders zullen zelf gevaar lopen en hoogstwaarschijnlijk redden ze het niet allemaal.
Dat klopt ook wel en wat dat betreft is Zeven draken gewoon een degelijk album dat voortborduurt op een al bekend stramien. Maar Nicolas Mitric is een uitstekende plotter. Tegen het eind van het album blijken de motieven van de strijders toch anders te zijn dan we aanvankelijk dachten. In tekst die in een rode letter gedrukt is, wordt het allemaal uitgelegd.
Die rode letter herinneren we ons ook nog van het begin van het album, waar we wat meer achtergrondinformatie krijgen over de centrale figuur, Ulydas. Het is wel erg veel tekst zo aan het eind van het verhaal: de laatste pagina staat propvol.
Hoe inventief de verhaallijn ook bedacht is, eigenlijk zou zo'n grote hoeveelheid uitleg niet nodig moeten zijn. Juist in een stripboek zou het adagium 'show, don't tell' moeten gelden. Wellicht is dit een manier om de omvang van het album beperkt te houden en de rest van het verhaal niet af te remmen, maar ik vond het toch een beetje een zwaktebod.
De taal buiten de dialogen is een pijnpunt in het album. In sommige passages ronkt die aardig. Blijkbaar moet dat poëtisch overkomen. Bijvoorbeeld:
In de herfst, net voor alles in een diepe en stille slaap zou vallen, wanneer de wouden hun laatste bladeren huilden, ademde ik een laatste keer het unieke en zoete parfum in van hun grotere vochtigheid.Jan van Veen zou het met gezwollen krop kunnen voorlezen. Met andere woorden: er wordt gegrossierd in clichés; schitterende kleuren, gras dat wiegt in de warme wind, het rijk heeft een 'wilde en absolute schoonheid', de draken zijn angstaanjagend en monsterlijk. Misschien is het bedoeld om de lezer in de automatische leesstand te krijgen, maar met wat meer soberheid, wat minder aanstellerij, hadden we ook een goed verhaal gehad.
Er zijn intussen zoveel series op fantasygebied, dat zich ook een soort fantasystijl heeft ontwikkeld. Zoals je bij het doorbladeren van een strip kunt zien dat het een western is of een science-fictionstrip, is ook fantasy goed te herkennen, al is het lastig om de vinger te leggen op de exacte kenmerken.
In Zeven draken zal ook het kleurgebruik meespelen. Veel blauwen en roden/bruinen en weinig groenen. Het blauw, dat vaak aan de donkere kant is, contrasteert goed met het rood, wat het vooral bij bijvoorbeeld bloed goed doet en toch minder hard is dan het contrast rood/groen zou zijn, aangezien dit immers complementaire kleuren zijn.
Het bruin en het rood harmoniëren met elkaar, doordat de roden vaak donker zijn. Het lichtere bruin steekt weer mooi af tegen het donkere blauw. Verder zijn er gelen, die je natuurlijk nodig hebt als er bijvoorbeeld de kleur van vuur weergegeven moet worden en het geel kleurt harmonisch bij bruin.
De uitgekiende kleurstelling zorgt ervoor dat er een zekere rust in het album is, wat ook nodig is, omdat de gebeurtenissen al heftig genoeg zijn. Tegelijkertijd blijven de kleuren wel levendig. Sébastien Gérard, die de inkleuring verzorgd heeft, heeft een fraai palet gekozen.
Het tekenwerk van Guinebaud is degelijk. De bewegingen van de personages zijn natuurlijk en hij kan goed overweg met dynamiek. Met zichtbaar genot heeft hij de heftige scènes getekend. Natuurlijk zijn de personages flink aangezet: de mannen gespierd, de vrouwelijke boogschutter fors geboezemd. Het zijn zo'n beetje de archetypische strijders. Dat ze toch een eigen persoonlijkheid hebben meegekregen en niet schematisch geworden zijn is niet alleen een verdienste van de tekenaar, maar zeker ook van de scenarist.
Zeven draken is niet een wonder van originaliteit, maar het is degelijk gemaakt, boeiend opgezet en lekker om te lezen. Aan het eind loopt het verhaal ook net even anders dan je verwacht. De poëtasterstaal moeten we dan maar voor lief nemen.
Titel: Zeven draken
Tekeningen: Sylvain Guinebaud
Scenario: Nicolas Mitric
Uigeverij: Silvester
's-Hertogenbosch 2017, hardcover, 64 blz; €16,95
Geen opmerkingen:
Een reactie posten