Een paar stappen naar het licht

Marianne Bell is een Engelse die al sinds haar jeugd in Frankrijk woont. Ze werkt in het museum in het Jardin des Plantes. Haar leven komt in een stroomversnelling als ze Peter Banning ontmoet, een strijdmakker van haar vader, die in de oorlog omgekomen is. Simon wordt na zijn dood beschuldigd van hoogverraad. Mogelijk kan zijn onschuld aangetoond worden, als zijn zakboekje boven water komt. Simon gaf het aan een Nepalese soldaat. Peter en Marianne gaan op zoek naar het boekje.

Dat is de motor die het verhaal aandrijft in de stripserie Een paar stappen naar het licht van Bruno Marchand, waarvan nu de eerste twee delen verschenen zijn: 1. De geometrie van het toeval en 2. De onwaarschijnlijke reis. De serie zal gaan bestaan uit vijf delen en het zou me niet verbazen als het tot het laatste deel duurt voor het tweetal het boekje te pakken heeft.

Zo'n queeste is altijd een prettig verhaalgegeven, al heeft het ook iets voorspelbaars. Je weet dat de zoekers verschillende keren het idee zullen hebben dat ze dicht bij het doel zijn en dat er dan nieuwe problemen opdoemen. Meestal worden stukjes van het raadsel opgelost en komen er nieuwe raadsels bij.

Dat is ook zo in Een paar stappen naar het licht. Maar daarnaast speelt er nog iets: Marianne heeft ontdekt dat haar leven op te delen is in perioden van vijf jaar en zeven maanden. Elke keer gebeurt er iets ingrijpends na deze periode, met een geometrische precisie. Over een paar maanden loopt er weer een periode af. Zal ze juist dan het boekje vinden?

In het tweede deel blijkt dat de strikte fasering niet alleen het leven van Marianne geldt, maar dat al voor haar geboorte de tijdperken van vijf jaar en zeven maanden in haar familie een rol speelde. Waar dat vandaan komt, moet ook nog opgelost worden.

Dat lijkt eigenlijk wel genoeg om een serie boeken mee te vullen, maar Marchand heeft er nog geheimzinnigs in petto. Eerlijk gezegd werd me dat wat te veel. Marianne heeft voorspellende dromen, ze kan zoekgeraakte dingen vinden door eraan te denken, een sjaal voert automatisch naar iemand die gezocht wordt. En (ha, daar hebben we Dan Brown!) er is ook nog een geheimzinnige penning waarmee de toekomst voorspeld kan worden: Amundsen, Jack London en Jules Verne zouden die gebruikt hebben.

Van mij had al dat gehocuspocus niet gehoefd. De zoektocht naar wie de verloren vader was (en daarmee de zoektocht naar zichzelf) was al voldoende om het verhaal te dragen, lijkt me. Ik heb de rest maar op de koop toe genomen.

Bruno Marchand is een tekenaar met een voorliefde voor architectuur. De stedelijke decors waarin zich een groot deel van het verhaal afspeelt, zijn fraai getekend en de tekeningen zijn mooi ingekleurd, waarbij opvallend vaak gebruik gemaakt wordt van een helder turquoise.

De personages zijn misschien wat statisch, maar dat is niet hinderlijk. Bij heftige emoties is dat niet goed terug te zien in de gezichtsuitdrukking; die is meestal vrij vlak. Ook is leeftijd niet altijd goed aan het gezicht af te lezen. Peter is een generatie ouder dan Marianne, maar in de meeste plaatjes valt dat niet op. Het zijn kleinigheidjes in een goed getekend verhaal.

Wie besluit tot de aanschaf van de eerste delen, zal ongetwijfeld de rest ook gaan kopen. Het verhaal is boeiend genoeg verteld, zodat je in ieder geval wilt weten hoe het afloopt.


Bruno Marchand, Een paar stappen naar het licht. 1. De geometrie van het toeval. 2. De onwaarschijnlijke reis. Uitgeverij Silvester. Hardcover, 48 blz. € 16,95 per deel. Op dit moment biedt Silvesterstrips de eerste twee delen samen aan als kennismakingspakket voor € 29,95 in plaats van voor € 33,90. Zie de site.