Dorst

Van Esther Gerritsen las ik De kleine miezerige god en Dorst. Met plezier. Over dat laatste boek schreef ik hier. Aangezien ik het boek als huiswerk opgegeven heb voor een workshop, heb ik het maar eens herlezen. Daarbij heb ik me niet verveeld, ik heb geen bladzijden overgeslagen, van mijn waardering is niets verdwenen.

Waarover het boek gaat, zal intussen iedereen wel weten: over Elizabeth, die te horen heeft gekregen dat ze ongeneeslijk ziek is, en haar dochter Coco, die besloten heeft om bij haar moeder in te trekken. In het verleden is er het een en ander tussen moeder en dochter voorgevallen, dus er is nog wel wat om uit de weg te ruimen.

De titel komt één keer voor in het boek. Coco merkt pas dat ze dorst heeft, als ze water gaat drinken. Je zou, als je het breder trekt, kunnen zeggen dat iemand zich pas bewust wordt van zijn verlangen als dat verlangen vervuld wordt.

'Dorst' lijkt me ook te slaan op de onmatigheid van Coco. Ze zegt ergens: 'Ik hou van niets bijzonders maar van veel van iets.' Als ze begint te drinken, drinkt ze door; als ze gaat eten, kan ze niet meer stoppen; seks vraagt om meer seks. Daardoor is ze verschillende keren dronken of op zijn minst aangeschoten in het boek, laat ze zich gaan in vrijpartijen en is ze dik geworden van het vele eten.

Dat Coco alleen maar meer wil, heeft misschien wel te maken met het tekort uit haar jeugd. Elizabeth sloot haar dochter op in haar kamer, waarmee ze letterlijk een scheiding aanbracht tussen zichzelf en Coco. Eigenlijk kon Elizabeth er niet een kind  bij hebben; ze werkte zeven dagen per week. Haar werkgever zegt dat ze ook minder had kunnen gaan werken. 'Jij vond het fijn dat ik altijd kon', zegt Elizabeth.

Zelfs als Coco het uiterste gedaan heeft om door haar moeder gezien te worden, reageert Elizabeth eigenlijk niet: ze gaat niet mee naar het ziekenhuis, maar gaat de troep opruimen. Ze zegt dat ze wel erg geschrokken moet zijn, wat niet overtuigend klinkt.

Op verschillende plekken in Dorst wordt gesuggereerd dat Elizabeth autistisch is. Dat ontkent ze. Coco vraagt haar: 'maar zelf herken je je dus niet in het beeld van een autist?' Elizabeth antwoordt rustig: 'Ik kan me heel goed in een ander verplaatsen'.

Bij herlezing viel me op dat Esther Gerritsen meer uitlegt dan ik me na eerste lezing herinnerde. Zo worden er veel gedachten, van zowel Elizabeth als Coco, beschreven, die duidelijk maken waarom ze doen wat ze doen. Het mooie is, dat de personages zo gecompliceerd zijn, dat ze desondanks vragen blijven oproepen.

Dorst blijft voor mij een goed boek. Dat vinden meer mensen: intussen is het boek genomineerd voor drie prijzen.