Kleur van geluk

Zomaar een passage uit Kleur van geluk, de nieuwste roman van Thomas Verbogt:

Natuurlijk nam ik vaak afscheid in mijn leven, van mensen, van situaties, van gewoontes misschien, van verwachtingen, van plannen, van vertrouwen dat ik had in iemand of iets, maar ik dacht er nooit over na, hooguit vluchtig. Dat is meteen een probleem dat ik met mijn manier van leven heb: ik ga te vluchtig met alles om, inclusief mezelf. Het is net alsof ik het als tijdverlies beschouw lang stil te staan bij wat me overkomt. Ik ben er niet bang voor, ik heb haast, nerveuze haast, en ik weet niet waarom. Ik begin een hekel aan mijn haast te krijgen, maar kan die niet stoppen. 

Dit is het begin van het hoofdstuk 'Zalig Pasen'. Er lijkt niet zoveel mis mee: helder geschreven, zinnen die prettig lezen. Maar opzienbarend zijn ze bepaald niet, niet qua stijl en zeker niet qua inhoud. Overpeinzinkjes die iedereen wel eens heeft.

Van dat soort overpeinzinkjes staan er wel erg veel Kleur van geluk. Ze vertellen over iets in plaats van het te tonen, vertragen het verhaal en voegen te weinig toe. Op den duur begon ik me er een beetje aan te ergeren en begon ik het gekeutel te vinden.

Er blijft je ook weinig bij van al die mijmeringen, maar dat is toch al een probleem bij Verbogt. Zo heeft hij ook een ongelukkige hand van titels kiezen. Kleur van geluk zal ik als titel waarschijnlijk net zo snel vergeten als Perfecte stilte, Verdwenen tijd of Vroeg licht. Herfst in het oosten staat me daarentegen nog wel bij.

Van de spectaculaire gebeurtenissen moet Verbogt het niet hebben en dat is niet erg. Juist in het weergeven van het kleine is hij wel goed. De hoofdpersoon is een schrijver, die wel wat wegheeft van de auteur. Hij ontmoet een jongen die hij nog van de middelbare school kent. Ze waren zo ongeveer elkaars tegenpolen. Verder ontmoet hij de bejaarde moeder van een meisje dat bij hem op school zat. Moeder zit in een rolstoel en herkent niemand meer. In het verleden had ze bijzondere belangstelling voor de hoofdpersoon.

Dit soort ontmoetingen kan Verbogt goed beschrijven. Er hangt dan altijd een beetje weemoed boven de bladzijden, zonder dat het al te week wordt. Verbogt kan met een glimlach schrijnende dingen vertellen.

Zijn boeken zal ik altijd wel met een zeker genoegen lezen en ook Kleur van geluk vond ik niet vervelend om te lezen. Maar een goed boek is het niet.