Schurkenbloed

In de strip Schurkenbloed vinden we, na de proloog, de hoofdpersoon terug in een uitzichtloze situatie:

Ze hadden hem daar neergelegd totdat hij zou sterven en de ziekendragers die in de gangen ronddoolden zijn lijk op hun karretje met rubberen wielen naar het mortuarium zouden brengen. Vervolgens waren ze hem vergeten.

De tekenaar, Jacques de Loustal, gebruikt een paginagrote tekening om ons de situatie te tonen: een kamer bij nacht, de patiënt aan het infuus, terwijl hij een sigaret rookt. Uit de proloog weten we dat het om iemand gaat die er niet voor terugschrikt anderen te doden. Nu lijkt zijn einde dichtbij.

De man, Louis, blijkt toch nog de kracht te vinden om het ziekenhuis te verlaten en af te rekenen met de groep waartoe hij behoort. Hij doet dat emotieloos, meedogenloos. De tekst (van Philippe Paringaux):

Hij doodde hen allemaal. De pistolen gingen in zijn handen als dolle honden tekeer en botsplinters vlogen door de rook heen in het rond. De koperen hulzen stuiterden op de vloer en de tweeling schreeuwde het uit van angst, terwijl het bloed van de schurken hun gele jurken bespatte. Zelfs toen zijn wapens leeg waren, ging Louis door met schieten.

Daarna gaat hij op zoek naar zijn dochter, van wie hij zich sinds haar geboorte niets heeft aangetrokken.

Paringaux vertelt het verhaal met kleine sprongetjes; alsof er af en toe bladzijden overgeslagen zijn. Het blijkt niet uit te maken, het verhaal is duidelijk genoeg. We volgen graag Louis, voor wie we zelfs enige sympathie op kunnen brengen. Emoties lijkt hij nauwelijks te hebben, maar hij zoekt  gedreven naar zijn dochter. Hij moet dus wel om haar geven.

Het verhaal ademt een sombere sfeer, die ook niet verdwijnt als Louis zijn dochter vindt. De tekeningen zijn vaak ook in donkere tinten. De personages zijn wat houterig, maar dat blijkt geen bezwaar: zowel de tekeningen als de tekst vertellen het verhaal effectief.

Schurkenbloed is een goede strip. Wie het album uit heeft, is toe aan een borrel.