Wat in het vat zit

Het is examentijd en dat betekent dat het ook correctietijd is. De eerste enveloppen van de Staatsexamens zijn binnen en gisteren en vandaag heb ik corrigerend op moeten treden. Dat is geen vervelend werk, maar er gaat wel veel tijd in zitten. 

Verder zitten mijn weken aardig vol. Op donderdag zit ik als vrijwilliger aan de telefoon bij 113 Zelfmoordpreventie en bij sommige diensten ben ik pas laat thuis. 

Op de andere dagen reis ik scholen voor middelbaar beroepsonderwijs af om daar mondelinge examens af te nemen. Dat kost veel energie, want bij mondelinge examens ben je eigenlijk de hele tijd geconcentreerd. Maar het is ook boeiend werk. Ik kom met allerlei beroepsgroepen in aanraking. Van hoveniers tot doktersassistenten, van beveiligers tot kraanmachinisten en van gespecialiseerd pedagogisch werkers tot account managers. 

Afgelopen week heb ik ook nog enkele avonden gecollecteerd, af en toe moet er vergaderd worden met een groepje waarmee ik een programma van lezingen, voorstellingen en meer voorbereid, er zijn verjaardagen en andere sociale contacten en er moet ook gegeten en geslapen worden. 

En het lezen en schrijven? Dat komt soms een beetje in het gedrang. Afgelopen week kwam ik maar tot twee bijdragen op Bunt Blogt in plaats van de beoogde drie en deze week blijft dit stukje misschien wel het enige. Dat moet dan maar. Maar er zit nog wel wat in het vat en dat zal niet verzuren. 

Strips

Van de strips las ik De vergeten bourgogne, over de speurtocht naar een onbekende wijn en Het verborgen leven van bomen, over een houtvester met heel veel kennis over bomen. Aan beide strips moest ik wennen. Mijn aanvankelijk indruk was dat bij beide het verhaal vooral interessant was voor iemand die toch al in het onderwerp was geïnteresseerd. Bij een van de boeken hield ik die reserve ook, maar bij de het andere gaf ik met toch gewonnen. 

Literatuurgeschiedenis

Verder las ik een deel van een literatuurgeschiedenis: Altijd weer vogels die nesten beginnen. Dat boek heb ik aangeschaft toen het verscheen, in 2005. Ik heb er ook wel wel wat in gelezen in de loop der jaren, maar nu pas ben ik het helemaal gaan lezen. Daar heb ik lang over gedaan. Het is een dik boek en meestal vond ik het al mooi als ik twintig bladzijden of zo las. 

Ik hou van literatuurgeschiedenissen, dus ik heb gesmuld van het boek, maar het is lastig om te formuleren wat ik er nu van vind en nog lastiger om op een rijtje te zetten wat ik miste in dit overzicht van de Nederlandstalige literatuur van de 1945 tot 2005. Bij het hoofdstuk over literatuur over de Tweede Wereldoorlog wordt Hellema niet genoemd. Dat is heel raar. 

In de klassen die les van mij hadden heb ik bijna elk jaar 'Ein kleines Requiem' van Hellema voorgelezen. Als je niets van Hellema kent, zou je dat verhaal even op moeten zoeken. Het is het openingsverhaal van de bundel Langzame dans als verzoeningsrite. 

Lelijke titels verzinnen kon Hellema goed. Hij schreef ook de bundel Enige reizen dienden niet ter zake. Maar nu ben ik niet helemaal eerlijk. Andere titels van hem zijn Joab en Een andere tamboer, waar weinig op aan te merken is. 

Ik ga wel schrijven over Altijd weer vogels die nesten beginnen, maar niet binnenkort. 

Literatuur

Van Joost de Vries las ik de roman Hogere machten, een fijn leesboek, dat me aan boeken als De wereld een dansfeest van Arthur van Schendel en Twee meisjes en ik van A.H. Nijhoff deed denken. Hoe dat zit, leg ik wel uit als ik erover schrijf. Volgende week, schat ik. 

Altijd lees ik in een paar boeken tegelijk. Er ligt nog stapel strips en daar pak ik er binnenkort, misschien wel vanavond, eentje vanaf. Ik heb ook net Vissen redden (2009) van Annelies Verbeke gepakt. Van haar heb ik veel te weinig gelezen. Een boek als Dertig dagen is heel goed. 

Verder lees ik Vlieg vogel vlieg met me mee tralala (2000) van Heere Heeresma. Het zijn brieven aan Anton de Goede, die later zijn biograaf zou worden. Het verschijnen van die biografie komt dichterbij, begrijp ik. Onlangs verscheen zo'n dundrukboekje met werk van Heeresma. 

Ik heb indertijd erg genoten van de dikke verzamelbundel Heeresma helemaal, waaruit ik schaamteloos verhalen kopieerde voor mijn lessen. Toen had ik boeken als Han de Wit gaat in ontwikkelingshulp, Geef die mok eens door, Jet! en Een dagje naar het strand al gelezen. 

Af en toe lees ik een paar brieven, dus het duurt even voor het boek uit heb, maar dat is ook de bedoeling. 

En ik lees in Vroeger was alles beter behalve de tandarts (2013), columns van Jean Pierre Rawie. Ook geen boek om achter elkaar uit te lezen. En In het oog van Marijke Schermer ligt nog klaar om aan te beginnen. Daar verheug ik me ook wel op. 

Dat zit dus allemaal in het vat. Het zal niet verzuren, beloof ik. Als me tijd van schrijven is gegeven.

George Groot

Vandaag ben ik na het corrigeren een eindje gaan fietsen. Ik luisterde naar de podcast van Andermans veren, die geheel gewijd is aan George Groot. Aanvankelijk had ik niet eens door dat Groot onlangs overleden is. Maar ik begon wel steeds argwanender te worden. 

Groot was bekend van de cabaretgroep Don Quishocking, waar ik LP's van had (en een boek) en ik kende veel van die teksten uit mijn hoofd. Ik bezocht de voorstelling Neem je een apie voor me mee (1988) die George Groot speelde met Jenny Arean en Martin van Dijk aan de piano. De monoloog 'Daar ben ik mooi klaar mee' zal ik nooit vergeten. Je vindt hem op 30:20. 

'Zou dat nou?' is bekender geworden. Die kun je zelf wel opzoeken. En als je iets vrolijks wilt, kun je bijvoorbeeld luisteren naar 'Ontvoerd'. En er is nog meer moois van hem. 

Maar nu weer terug naar wat je nog te wachten staat. Je moet dus nog even geduld hebben, maar dan ga ik weer wat plaatsen. Intussen geniet ik van de afbeelding van het vat, dat whisky bevat heeft, maar dat me erg doet denken aan de wijnvaten waarin mijn vader het meel voor de varkens bewaarde. Maar dat is een ander verhaal.