Soms weet je al iets over een boek voordat je begint met lezen en soms ga je er volkomen blanco in. Dat laatste was het geval bij Vis van Will Kranendonk (scenario) en Irene Schiphorst (tekeningen en inkleuring). Ik had geen idee aan wat voor boek ik begon.
Op de eerste bladzijden leer je de hoofdpersoon kennen, het meisje Vis, van wie dan nog niet duidelijk is hoe oud ze is. Later blijkt ze op de basisschool te zitten. Vis komt thuis in een leeg huis en moet zichzelf vermaken. Ze heeft haar vreemde naam te danken aan het feit dat haar moeder droomde over een grote roodbaars toen ze acht maanden zwanger was.
Tekeningen
Niet alleen het huis en mogelijk het leven van Vis hebben iets leegs, maar de tekeningen ook. Schiphorst gebruikt een vrij dunne lijn, die overal even dik is, de inkleuring is in egale kleuren, zonder nuance. De decors zijn vaak sober en er is weinig beweging. Ook als er in het verhaal wel bewogen wordt (bijvoorbeeld bij het voetballen) blijven de personen statisch.
Dat levert vrij strakke, niet zo swingende tekeningen op, maar eigenlijk is dat geen bezwaar. Er gaat een zekere verstilling van uit en die past wel bij Vis, die vaak alleen is en moeilijk contact met anderen maakt.
Vis loopt naar een park en klimt in een boom, die tegen haar begint te praten. Die boom heeft dan ook meteen oogjes en eerlijk gezegd vind ik dat een afknapper. Op dat moment werd me wel duidelijk dat Vis bedoeld is voor kinderen, maar door die ogen te tekenen gaan de makers wel erg op hun hurken zitten.
Zonder de ogen zou het verhaal net een tikje raadselachtiger worden, omdat de mogelijkheid open gehouden wordt dat het gepraat zich alleen in het hoofd van Vis afspeelt. Volgens mij kunnen kinderen die meerduidigheid wel aan. Door de ogen wordt het het verhaal simpeler, platter.
Peer
Er komt een nieuw meisje op school, dat ook een afwijkende naam heeft: Peer. Peer en Vis gaan een duo vormen. Al gauw blijkt dat Peer thuis mishandeld wordt en dat is de reden dat ze van school verandert: zo gauw de buitenwereld te dichtbij komt, trekt het gezin zich terug.
De toenadering tot Peer gaat niet vanzelf en dat wordt mooi subtiel verteld. Uiteindelijk wordt er hulp ingeroepen en het verhaal eindigt dan ook positief. Voor mijn gevoel gaat dat een beetje snel en ook wel wat gemakkelijk, maar als Vis bedoeld is voor kinderen, kun je de hoop niet buiten het boek houden, denk ik.
Dat maakt de wonderboom trouwens ook weer problematisch. Die speelt een rol bij het begin van het aanpakken van het probleem, maar dat kan bij kinderen ook de indruk wekken dat er iets wonderlijks nodig is om de hulp op gang te brengen.
Achter in het boek staat praktische informatie, over bijvoorbeeld de Kindertelefoon en Veilig Thuis, waar elk kind mee uit de voeten kan.
Er zitten mooie dingen in Vis: het verhaal en de tekeningen zijn helder en vooral de manier waarop Vis en Peer naar elkaar toe groeien is mooi ingehouden en gevoelig verteld. Maar de boom met oogjes en het vrij plotselinge positieve slot, maken het echt tot een kinderboek, waarin volwassenen niet zo veel te zoeken hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten