Collecteren

Je kunt op allerlei manieren kennismaken de de samenleving. Als je dat via Twitter doet, kom je bijvoorbeeld mensen tegen die zich boos maken over iemand op tv of die dagelijks een foto tonen van zichzelf in de outfit van de dag of die interessante weetjes verspreiden. 

Als je de samenleving wilt leren kennen via deelname aan het verkeer, kom je mensen tegen die haast hebben, die zich lomp gedragen of die zich keurig aanpassen aan hun omgeving. 

Natuurlijk heb ik dat ook allemaal ervaren en zo heb ik enig zicht gekregen op de wereld waarin ik leef, maar onlangs leerde ik andere kanten van onze maatschappij kennen, toen ik ging collecteren voor een goed doel. Dat biedt nieuw zicht op je eigen wijk. 

Bordjes en stickers

Opvallend is de grote verscheidenheid van bordjes en stickers, die allemaal het doel hebben om te voorkomen dat mensen aanbellen. De stickers proberen bijvoorbeeld verkopers en geloofsovertuigers te weren. En al die stickers brengen mensen aan bij hun deur. Ze zien er niet allemaal hetzelfde uit en ze zijn ook niet altijd aangebracht op een handige plek. Soms had ik al aangebeld voor ik het bordje ontdekte. 

Aanvankelijk vond ik die afwerend bordjes onvriendelijk, maar na verloop van tijd zag ik het stickerwoud als service: het voorkomt tevergeefs aanbellen. 

Soms wordt expliciet vermeld dat collectanten welkom zijn. Dat betekent overigens niet dat er dan altijd gereageerd wordt op je bellen en ook niet dat mensen die opendoen bij voorbaat wat geven, maar je staat wel hoopvoller te wachten op een reactie op je gebel.

Liever kloppen 

Steeds vaker las ik het verzoek: ''s Avonds liever kloppen!' Dat heeft dan te maken met slapende kindren, die anders wakker zouden worden van het geluid van de bel. Dat verzoek heb ik steeds gehonoreerd, maar kloppen klinkt zachter dan bellen en als het mooi weer is, zitten mensen in de tuin, zodat ik verschillende keren tevergeefs heb staan kloppen. 

Bij sommige huizen hangt er geen klopverzoek, maar gaan de bewoners er toch van uit dat je niet aanbelt. In mijn eigen straat deed een vrouw open, telefoon aan haar oor, terwijl ze zei: 'Nu heb ik weer een huilend kind. Ik ga echt een bordje ophangen, ik ben er helemaal klaar mee!' Daarna ging de deur weer dicht. 

Camera

Veel huizen hebben een bel met een camera. Het kan gebeuren dat je aanbelt en een stem hoort die vraagt wat je komt doen. Ik vertelde dat ik kwam collecteren. De stem zei: 'Ik kan niet opendoen, want ik ben op een feestje in Wassenaar.' Waarom zou iemand die op een feestje in Wassenaar is, willen weten wie er in Ede aan de deur is?

Blijkbaar willen we, in deze digitale wereld, voortdurend van werkelijk alles op de hoogte zijn. Misschien zijn we bang dat we iets missen, the Fear Of Missing Out. Het lijkt me vooral veel onrust te geven als je voortdurend meldingen krijgt van wat er om je huis gebeurt. 

Misschien is het gewoon angst. Er wordt maar weinig ingebroken, maar de verkopers van cameradeurbellen hebben het gevaar natuurlijk heel groot gemaakt en angst is weliswaar een slechte raadgever, maar wel eentje waarnaar gretig geluisterd wordt. Ik vermoed dat het bezit van zo'n camera de angst alleen maar vergroot, bijvoorbeeld als je wel weet dat er is aangebeld is, maar niet wie de aanbeller is. Wat doet die duistere figuur bij mijn huis?

Controle

Het lijkt me dat onze voordeuren laten zien dat wij de controle willen houden. We willen voorkomen dat er zomaar mensen aanbellen, we willen weten wie er voor de deur staat en als we de stickers geplakt hebben en de camera geïnstalleerd hebben, hebben we gedaan wat we kunnen. Dit deel van het leven hebben we een beetje onder controle. 

Ik geloof niet dat we daar gelukkiger van worden. Misschien voorkomt het hier en daar een onaangename verrassing, maar misschien ontzeggen we ons zo ook de aangename verrassingen. 

In het leven zijn veel zaken waarover we geen controle hebben en eigenlijk geeft dat ook niet. Als we altijd leven met de angst voor wat er zou kunnen gebeuren, komen we aan het leven zelf niet meer toe. 

Daarom laat ik stickers en camera bij mijn huis nog maar even achterwege. Soms zal er aangebeld worden op een onhandig moment, maar wie weet welke verrassing het leven juist dan voor me in petto heeft.